Το μωρό της Σοφίτας, περίληψη και κριτική του βιβλίου.
Με πολλή χαρά απόλαυσα το καινούργιο βιβλίο της Λένας Μαντά «Το μωρό της σοφίτας». Ως φανατική φιλαναγνώστρια θέλω να πω ότι η συγγραφέας εξελίσσει το στυλ γραφής της, το ανανεώνει, του δίνει ένα φρέσκο αέρα και, σε κάθε βιβλίο ακολουθεί ένα ύφος μοναδικό.
Το κοινωνικό θέμα, με το οποίο καταπιάνεται στο μυθιστόρημά της, είναι ο ρόλος της ψυχοκόρης στα αστικά σπίτια της δεκαετίας του ’60. Μέσα στα βάσανα που υφίσταντο τα μικρά κορίτσια από την επαρχία, ήταν και το να αποκτούν παρά τη θέλησή τους, νόθα παιδιά, αποτέλεσμα βιασμών από βίαια αφεντικά.
Η ιστορία ρέει σαν νερό και θα μπορούσε άνετα κανείς να το διαβάσει σε μια μέρα. Οι χαρακτήρες είναι βαθιά ψυχολογημένοι και εικονογραφούνται με ακρίβεια, είναι τόσο, μα τόσο αληθινοί. Ακόμα πιο αληθινοί και ζωηροί είναι οι διάλογοι του βιβλίου, που το κάνουν ολοζώντανο, σε ρυθμό και σε ροή.
Αν και η ιστορία διαδραματίζεται στις δεκαετίες του ‘50 και του ’60, έχει πολλά κοινά στοιχεία με το σήμερα. Η ενδοοικογενειακή βία, η εκμετάλλευση των αδύνατων, τα δράματα που κρύβονται μέσα στα σπίτια, μας θυμίζουν πως οι άνθρωποι μένουν ίδιοι, όσο κι αν εξελίσσεται η τεχνολογία.
Βασικός χαρακτήρας του μυθιστορήματος είναι οι φτωχή ψυχοκόρη Λαμπρινή και οι τέσσερις οικογένειες που θα απογειώσουν ή θα ισοπεδώσουν τη ζωή της, όταν διασταυρωθούν τα μονοπάτια τους.
Φανταστείτε πόσα παιδιά, στα ελληνικά χωριά, μετά τον εμφύλιο έπρεπε να σταλούν ως οικιακές βοηθοί σε πλούσια σπίτια, για να εργάζονται και να στέλνουν ένα κομμάτι ψωμί στην υπόλοιπη οικογένεια στο χωριό, η οποία είχε και οκτώ παιδιά να πεινάνε. Και πόσο στερημένη ζωή επρόκειτο να ζήσουν τα κορίτσια αυτά θυσιάζοντας τον εαυτό τους για να επιβιώσουν οι υπόλοιποι.
Αυτές οι συγκρούσεις αξιών και βασικών αρχών ζωής θα ομογενοποιήσουν αργότερα τις κοινωνικές τάξεις και θα δημιουργήσουν μια νέα Ελλάδα χωρίς κοινωνικές διαφορές και με μικρότερο βαθμό πατριαρχίας.
Μέσα από τις τέσσερις οικογένειες, που με κάποιο τρόπο επηρεάζουν τη ζωή της κεντρικής ηρωίδας, της Λαμπρινής, και της κόρης της Θαλασσινής, η πλοκή θα μάς συναρπάσει, θα μας δημιουργήσει αγωνία, οργή, συναισθηματικές διακυμάνσεις, και συχνά θα μας ξυπνήσει συναισθήματα συμπόνιας ή καλοσύνης. Καθώς ξετυλίγεται η ιστορία, θα συναντήσουμε αντιζηλίες, φθόνο, αδέρφια να «σφάζονται», ανταγωνισμούς, ανευθυνότητες, κατάχρηση εξουσίας, ζήλια και εκμετάλλευση.
Το ενδιαφέρον του αναγνώστη διατηρείται αμείωτο ως το τέλος, χάρη στο ύφος του μυθιστορήματος. Ρεαλιστικό και συναισθηματικό, χωρίς μελοδράματα.
Ένα βιβλίο-φόρος τιμής στα μεταπολεμικά στάδια εξέλιξης της κοινωνίας μας. Θα σου χαρίσει πολλαπλά συναισθήματα και υπέροχες στιγμές.
Μην το χάσεις.
Φωτό από: https://gr.depositphotos.com
Πηγή: vivlio.gr
