Άλλο ένα δυστοπικό δράμα!
Η νέα ταινία του Netflix, Uglies, φέρνει πίσω την εφηβική μυθοπλασία, μέσα από μια δυστοπική ιστορία που αγγίζει ευαίσθητα θέματα. Μοιραζόμαστε τις εντυπώσεις που μας άφησε
Άλλη μια μέρα, άλλο ένα δυστοπικό δράμα που πέρασε και δεν ακούμπησε.
Το “Uglies” άργησε να έρθει στο Netflix και γενικά στη ζωή μας πάνω-κάτω μια δεκαετία. Κι αυτό γιατί υπηρετεί ενα κινηματογραφικό είδος και ένα συγκεκριμένο κόνσεπτ, που στο 2024 ήταν δύσκολο να χωρέσει. Δυστοπικό σύμπαν, αέρας από ένδοξες εποχές Hunger Games και Divergent, εφηβική μυθοπλασία με βαθιά νοήματα περί ομορφιάς και ασχήμιας. Ωστόσο, διεισδύοντας ολοένα και περισσότερο μέσα στην ταινία, αυτό που μας μένει είναι μια κενή και κάπως παλιομοδίτικη αίσθηση των πραγμάτων.
Η ταινία είναι βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο που γράφτηκε το 2005, εξερευνώντας το δίπολο της εξωτερικής και εσωτερικής ομορφιάς, καθώς και τα πρότυπα που το περιβάλλουν, με ιδιαίτερο και ευφάνταστο τρόπο για την εποχή του. Ωστόσο, πρόκειται για αυτές τις περιπτώσεις που η ιστορία θα ήταν καλύτερο να έμενε ανάμεσα στα λογοτεχνικά μονοπάτια των σελίδων.
Το Uglies διαδραματίζεται σε έναν μελλοντικό κόσμο όπου όλοι κάνουν υποχρεωτική πλαστική χειρουργική επέμβαση στην ηλικία των 16 ετών για να γίνουν «Prettys», οι πιο όμορφες εκδοχές του εαυτού τους. Ζουν σε μια λαμπερή πόλη όπου το μόνο που κάνουν είναι να διασκεδάζουν και να… διασκεδάζουν. Η Tally (Joey King) είναι μια 15χρονη που ονειρεύεται τη μέρα που θα μπορέσει να κάνει την επέμβαση και να γίνει «Όμορφη», όπως ο καλύτερός της φίλος Peris (Chase Stokes).
Ενώ περιμένει τα γενέθλιά της, η Tally γνωρίζει και γίνεται φίλη με την επαναστάτρια Shay (Brianne Tju), η οποία της μιλάει για μια υπόγεια ομάδα αντίστασης. Η Shay το σκάει για να ενωθεί με τους επαναστάτες και οι ηγέτες της πόλης στρατολογούν την Tally για να τη βρει και να εξουδετερώσει τους αποστάτες. Καθώς όμως η Tally ζει ανάμεσα στους επαναστάτες, αρχίζει να μαθαίνει ότι το να είσαι Pretty έχει ένα κρυφό κόστος. Α, και είναι επίσης ερωτευμένη με τον ατρόμητο ηγέτη της επαναστατικής ομάδας, τον David (Keith Powers), το οποίο προφανώς και θα περιπλέξει τα πράγματα.
Το Uglies προσπάθησε να αναβιώσει τις παλιές καλές εποχές της εφηβικής μυθοπλασίας, χωρίς όμως να φέρει την ιστορία στα μέτρα του 2024. Τα αμφιλεγόμενα πρότυπα ομορφιάς, οι αισθητικές επεμβάσεις, τα φίλτρα που διορθώνουν τις ατέλειες κ.ο.κ είναι θέματα πιο επίκαιρα και φλέγοντα από ποτέ. Ειδικά για τα νεανικά κοινά για τα οποία και προορίζονται τέτοιου είδους ταινίες, η συγκεκριμένη θεματολογία είναι κρίσιμη.
Ωστόσο, η ταινία αποτυγχάνει να παραδώσει κάτι βαθύτερο. Παραμένει στα ρηχά, με κοινότυπες φράσεις τύπου “Για να μάθεις να πετάς, πρέπει πρώτα να μάθεις να πέφτεις” που παραπέμπουν περισσότερο στους φιλοσόφους του παλιού, ενδόξου Facebook, πάρα σε σοβαρό σενάριο για ταινία του Netflix. Η ταινία δεν έχει να πει τίποτα απολύτως για τα πρότυπα ομορφιάς και τη μάστιγα που τα ακολουθεί όλα αυτά τα χρόνια.
Χωριά το γεγονός ότι μετά την πολυπόθητη επέμβαση, το νέο και πιο “όμορφο” πρόσωπο του καθένα, ή μάλλον ακριβέστερα ”η πιο όμορφη εκδοχή του εαυτού του καθένα” είναι το πρόσωπο του με πέντε – έξι φίλτρα του Instagram.Το Netflix και το CGI είναι μονίμως τσακωμένα
Ίσως είναι παγκόσμιος κανόνας και απλά δεν το έχουμε καταλάβει. Παρόλο που έχουμε δει και χειρότερα, το CGI ή ό,τι άλλο χρησιμοποίησαν για τα μετά – επέμβασης πρόσωπα είναι ό,τι πιο κωμικοτραγικό έχω αντικρίσει. Όπως αναφέρω και παραπάνω, είναι λες και τα ειδικά εφέ τα ανέλαβε το Instagram ή κάποια από αυτές τις εφαρμογές που κατεβάζαμε μικροί που σου έδειχναν πώς θα είσαι με γαλάζια μάτια, ξανθά ή κόκκινα μαλλιά, χυμώδη χείλια, και πάει λέγοντας. Ειδικά στη σκηνή με την αποκάλυψη του προσώπου του Peris, είναι να βάζεις τα γέλια. Το καινούριο του πρόσωπο, μετά την επέμβαση που περίμενε όλη του τη ζωή, είναι ένας συνδυασμός φθηνής απομίμησης makeup από τον πρώτο κύκλο του Euphoria (ωραία χρόνια) και πολλών στρώσεων φίλτρων. Αργότερα, ωστόσο, καλυτερεύει. Γίνεται σαν στρατιώτης του Ben 10.
Πέρα από τα πρόσωπα, όλα τα σκηνικά, τα τοπία, η πόλη και οι εγκαταστάσεις της, μοιάζουν σαν να έχουν βγει από βιντεοπαιχνίδι. Και όχι τελευταίας γενιάς.Η μάστιγα των 30+ που παίζουν 16χρονα πρέπει επιτέλους να σταματήσει
Ήρεμα το λέω. Και ντάξει, τη Joey King, άντε να την περάσουμε γιατί έχει και baby face ακόμα, αλλά όλοι οι υπόλοιποι φαίνεται ότι διανύουν τουλάχιστον τη δεκαετία των 20. Θα ξαναπαραθέσω τον Peris, λέγοντας ότι σε κανένα σύμπαν, όσο δυστοπικό και μελλοντικό κι αν είναι, δεν μοιάζει με 16χρονο. Ούτε καν με 20χρονο. Sorry not Sorry.
Κι εκεί που λες “πάλι καλά που δεν το έκαναν σειρά”, τσουπ, να και το σίκουελ που σου προμηνύει το τέλος.
Το Uglies, θέλησε να αγγίξει λιγάκι από την αισθητική και το vibe του Divergent (αν δείτε την αφίσα οριακά το ένα μοιάζει σαν παρωδία του άλλου) και να μας χαρίσει ακόμα μια δυστοπική τριλογία, αναβιώνοντας το φαντασιακό YA είδος που έχει πάρει την κατιούσα (ίσως για κάποιο λόγο). Δεν σας κρύβω, παρά το ανεπανάληπτο θάψιμο που έχω ρίξει, υπήρχαν σημεία που ικανοποίησαν τον 14χρονο εαυτό μου, κυρίως δράσης και πλάνων. Ωστόσο, το καράβι της προώθησης υγιών προτύπων ομορφιάς βούλιαξε, πέρνωντας μαζί του την επιφανειακή πλοκή, το τετριμμένο σενάριο, με την ταινία ίσως τελικά να πετυχαίνει το αντίθετο από αυτό που σκόπευε.
Πηγή:https://www.monopoli.gr
