Ένα ποίημα της Σοφίας Σπύρου
Η Σοφία Σπύρου κέρδισε το το 1ο βραβείο στο σατιρικό ποίημα στο διαγωνισμό για το 2022 της Εταιρείας Επιστήμης Τέχνης και Πολιτισμού Κερατσινίου και το μοιράζεται μαζί μας!
Δεν ξέρω αν πρέπει να μιλήσω, να φωνάξω γι’ αυτά που χρόνια σα Θηλιά με σιγοπνίγουν δεν ξέρω αν πρέπει έτσι απλά να προσπεράσω και να σωπάσω.
Κάποιοι μου λένε: «Μη μιλάς και μη φωνάξεις, άσε τους άλλους να ορθώσουνε ανάστημα,
μη γίνεις στόχος, Θα σε δείχνουν, Θα σε φάνε, δε σταματάνε».
Και κάποιοι άλλοι τη συνείδηση ξυπνάνε
κι άγρυπνη μένω για να σκέφτομαι τα άδικα, μα το πρωί μες στο καβούκι ξαναμπαίνω , πάλι σωπαίνω.
Λέξη δε λέω για τους φόρους τους αβάσταχτους γι’αυτό το σπίτι που με στέρηση το έκτισα
και κάθε χρόνο το πληρώνω, το χρωστάω και δε μιλάω.
Άχνα δε βγάζω για το παιδί μου που είναι άνεργο μ’ ένα πτυχίο που στον τοίχο μ’ ειρωνεύεται
σε ένα μπαρ για να δουλεύει το πουλάω και δε μιλάω.
Λέξη δεν είπα όταν τη γλώσσα μου πετσόκοψαν και το Χριστό μου στα σχολεία ακυρώσανε κοίταζα κι άλλους σαν κι εμένα τη δειλή
που δεν μιλήσανε.
Είδα τους κλέφτες ν’ αλωνίζουν στην πατρίδα μου και να αρπάζουν οτιδήποτε πολύτιμο,
να παζαρεύουν τ’ όνομά μου, την τιμή μου, τη ζωή μου.
Κι όλο στο βάθος του μυαλού μου τα κατάχωνα, πάντα σιωπούσα να μη γίνω το επίκεντρο δειλά στο πλήθος μπέρδευα την ύπαρξή μου
με τη σιωπή μου.
Μου είπαν: «πλήρωνε αδρά για το ταμείο σου, κάποτε θα `χεις ανταπόδοση στο γήρας σου» τώρα που έφτασ’ ο καιρός μου να εισπράξω πού να φωνάξω;
Σε ποιόν να πω ότε τα ψίχουλα που άφησαν
απ’ το τραπέζι της χλιδής, που εγώ το πλήρωσα, δε φτάνουν ούτε το μήνα να περάσω,
μα πάω πάσο !
Για χρόνια τώρα δε μιλώ, δεν αντιδράω
έτσι με μάθανε απ’ τον καιρό της γέννας μου κι όλο σε μένα ή στους φίλους μου ξεσπάω, μια να ξεχνάω.
Η κοινωνία μού μετρούσε κάθε βήμα μου,
το στραβοπάτημα ήταν έγκλημα, κακούργημα, έτσι μικρή εγκλιματίστηκα στο κλίμα
το ‘κανα ποίημα.
Απ’ το σχολειό με προετοίμαζαν για πόλεμο είχα το φόβο του εχθρού κακό ντελάλη μου γέρασα κι έχω τις εικόνες για έναν όλεθρο
μες στο κεφάλι μου.
Μού ‘λεγαν πάντα :«Δεν χρειάζεται να ξέρεις αυτά που γίνονται για σένα εν αγνοία σου, για το καλό σου άκουσε μια απαλή μπαλάντα, κάνε στην μπάντα!»
Κύλησε έτσι η ζωή μου, φιμωμένα
άλλοι κινούσανε τα νήματα και χόρευα
νόμιζα Θα `ρθει άσπρη μέρα και για μένα
κάπως το πίστευα.
“Εχω εκτίσει την ποινή στα τρία τέταρτα
κι αναρωτιέμαι ακόμα τι μου επιφυλάσσεται
είμαι μπροστά σας σαν «αποφυγήν παράδειγμα» να μη μου μοιάσετε!
Σοφία Σπύρου
