Κάθε λογής προσκόλληση γεννάει θλίψη και αγωνία
Όσο περισσότερο προσκολλημένος/η είσαι σε αντικείμενα ή ανθρώπους, τόσο περισσότερο εύθραυστη είναι η ευτυχία σου.
Κάθε λογής προσκόλληση γεννάει θλίψη και αγωνία. Αυτό συμβαίνει γιατί αν δώσεις σε κάτι τη δύναμη να σε κάνει ευτυχισμένο, τότε η απώλεια του μπορεί να σε στεναχωρήσει.
Η απώλεια, κάθε λογής απώλεια, προκαλεί πόνο και στενοχώρια. Αλλά η προσκόλληση σ αυτό που χάθηκε για πάντα σε αλυσοδένει στη θλίψη, την απόγνωση και τη μιζέρια.
Φυσικά όταν χάσουμε κάτι ή κάποιον που αγαπούμε θα πονέσουμε και θα στενοχωρηθούμε. Ο θρήνος και το πένθος για κάτι που χάσαμε είναι φυσιολογικό και αναγκαίο. Αλλά στο χέρι μας να αφήσουμε πίσω μας τη στενοχώρια της απώλειας και να συνεχίσουμε κοιτάζοντας μπροστά.
Όταν μπορέσουμε και το αντιληφθούμε αυτό απελευθερωνόμαστε. Γιατί αυτό που χάνεται πάντα αφήνει πίσω του ένα δώρο. Κι αυτό είναι οι αναμνήσεις. Έχει σημασία να θυμόμαστε πως η αληθινή χαρά δεν χάνεται ποτέ. Γιατί είναι κάτι πνευματικό και συναισθηματικό.
Όταν η χαρά αντικαθιστά τη θλίψη, μέσα από τις αναμνήσεις, τότε τίποτα δεν έχει χαθεί παντοτινά. Η ζωή μοιάζει με ένα ποτάμι που στο ρεύμα του παρασύρει όλα εκείνα που αγαπάμε, αγαπήσαμε και δεν θα ξαναδούμε ποτέ.
Όμως, αφήνει πίσω του τις αναμνήσεις που μας χάρισαν και παραμένουν ζωντανές μέχρι κι εμείς οι ίδιοι να παρασυρθούμε από το ρεύμα αυτού του ποταμού και χαθούμε για πάντα.
akis-angelakis.com
Image by cookie_studio on Freepik
