Πώς πέρασαν τα χρόνια και δεν χρειάζονται την άδειά σου.
Είναι πρωί Σεπτεμβρίου έχεις ένα κόμπο στο στομάχι, μια μικρή τσάντα στο χέρι και ένα μικρό χεράκι ιδρωμένο, που το τραβάς γιατί αρνείται πεισματικά να μπει στο αυτοκίνητο όσο και αν το παρακαλάς, να συνεργαστεί γιατί θα αργήσεις στη δουλειά. Έρχεται η στιγμή που φτάνεις, σε αυτό το χρωματιστό κτίριο και πρέπει να αφήσεις αυτό το μικρό πλασματάκι, μόνο του στην πρώτη κοινωνική του ομάδα. Ο κόμπος που έχεις στο λαιμό φτάνει στα μάτια και δεν βλέπεις αλλά μόνο ακούς τσιρίδες και κλάματα καθώς και ικεσίες να μην την αφήσεις μόνη.
Περνάνε έξι χρόνια με διάβασμα και όλο καινούρια ξεκινήματα σε ξένες γλώσσες και κάθε είδους δραστηριότητα από μπαλέτο μέχρι τένις και κωπηλασία και εσύ να καμαρώνεις λες και βλέπεις τον Μπαρίσνικοφ, καθώς εξηγείς τα ταλέντα της. Το γυμνάσιο περνάει σαν νερό με το καρδιοχτύπι του πρώτου ελέγχου, λες και είναι το βιογραφικό που θα την κρίνει.
Το λύκειο είναι το μεγάλο κτίριο, δεν σε θέλει αλλά σε θέλει και εσύ από μακριά ένας παρατηρητής καθώς βλέπεις αυτό το πραματάκι από μωρό, παιδί και τώρα πλέον ολόκληρη μικρή κυρία να ετοιμάζεται για πολίτης του αύριο.
Η ενηλικίωση ήρθε και εγώ δεν την κατάλαβα όταν έκλεισε τα δεκαοχτώ, απλά εκείνη την ημέρα κάναμε ένα τεράστιο πάρτι, που μαγείρεψε και περιποιήθηκε του φίλους της αφού εμείς της αδειάσαμε το σπίτι.
Ένα πρωί όμως μετά από δώδεκα χρόνια από εκείνο το πρωινό του Σεπτεμβρίου, αφού πήγαμε δυο μας σε μια μακρινή και άγνωστη πόλη κάπου επτά ώρες από την Αθήνα, ήρθε η ώρα να καταλάβω την ενηλικίωση. Ξαφνικά μπορούσε να γραφεί μόνη της στο καινούριο κτίριο χωρίς καν την παρουσία μου. Μπορούσε να βγάλει μόνη της κάρτα τραπέζης, μπορούσε να νοικιάσει μόνη της σπίτι, να βγει μόνη χωρίς άδεια….
Έτσι μπορούσε μόνη της να μείνει στο σπίτι να αναλάβει τον εαυτό της και γω να πάρω το δρόμο της επιστροφής για την Αθήνα αφού με αποχαιρέτησε ένας ενήλικας μια δεσποινίς καθώς αναρωτιόμουν που είναι το μικρό πλασματάκι μου, το μικρό χεράκι μου.
Ένα πρωί καθώς πας μόνη να πάρεις τις εξετάσεις της κόρης σου της πριγκίπισσά σου, εσύ ρωτάς αν θέλει την δική σου ταυτότητα να της πάρεις και μια κυρία αυστηρά σου λέει ότι θες την εξουσιοδότηση και την άδεια της για να της πάρεις. Εκεί μένεις στήλη άλατος τόσο αυστηρό προσωπικό δεδομένο είναι η υγεία της κόρης μου? Ρωτάς. Η κόρη σας είναι ενήλικας κυρία μου.
