Οι περισσότεροι από εμάς πολύ συχνά, πέφτουμε θύματα των ίδιων επαναλαμβανόμενων μοτίβων.
Αναρωτιόμαστε ασταμάτητα: “Γιατί είμαι μόνος; Γιατί δεν έχω φίλους, τι έχει πάει τόσο λάθος στη ζωή μου και δεν έχω στήριξη” και το γαϊτανάκι των σκέψεων συνεχίζει ανενόχλητο να υφίσταται δίχως σταματημό. Είναι απόγευμα Παρασκευής και εσύ κάθε τόσο ρίχνεις κλεφτές ματιές στο κινητό σου μήπως και παρέλειψες κάποια εισερχόμενη κλήση ή κάποιο γραπτό μήνυμα. Κοιτάς και ξανά κοιτάς επίμονα, αλλά και πάλι γελάστηκες από το χαρακτηριστικό ήχο της διαφήμισης στην τηλεόραση. Τα βάζεις για ακόμη μια φορά με τον εαυτό σου που στάθηκε αφελής. Αμέσως το μυαλό εκεί να σε κάνει να σκαλίσεις κι άλλο την επίμονη σκέψη που σε τρώει σαν “σαράκι”. Υπάρχει πραγματική φιλία ή μήπως όχι;
Γιατί νιώθουν οι άνθρωποι την ανάγκη για σύναψη φιλικών δεσμών ;
Ο άνθρωπος είναι όν κοινωνικό και ως τέτοιο, επιζητεί τη συναναστροφή του με άλλα άτομα και τη σύναψη δεσμών μεταξύ τους. Μια επικοινωνία αμφίδρομη, αβίαστη που ως σκοπό έχει την ύπαρξη υγιών σχέσεων με γερά θεμέλια στο πέρασμα των χρόνων. Βέβαια, οι προϋποθέσεις για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο στη σύγχρονη κοινωνία δεν είναι και οι καλύτερες. Τα προβλήματα και οι αυξανόμενες απαιτήσεις δυσκολεύουν αυτούς τους συναισθηματικούς δεσμούς. Η πραγματική φιλία έχει καταντήσει να θεωρείται από πολλούς κάτι το άπιαστο, το ασύλληπτο, το αδύνατο! Η ανάγκη για αγάπη, ασφάλεια, προστασία, επικοινωνία έχει κλονιστεί. Τη θέση τους πήρε ο εγωισμός, ο ανταγωνισμός, η ζήλεια, η κακία και ο φθόνος. Ζούμε σε μια υλιστική εποχή που η αξία τέτοιων δεσμών έχει υποβαθμιστεί σε τόσο μεγάλο βαθμό. Οι έντονοι ρυθμοί ζωής, τα οικονομικά προβλήματα, η εμπορευματοποίηση των πάντων οδηγούν σε μια κρίση που σταματημό δεν έχει.
Η φιλία του χθες και του σήμερα
Ο καθένας από εμάς νοσταλγεί για χαμένες φιλίες, ανθρώπους που πέρασαν από τη ζωή του, του χάρισαν καλές και κακές στιγμές και τον διαμόρφωσαν. Φίλοι έρχονται, φίλοι φεύγουν, μα, υπάρχει πραγματική φιλία ή μήπως όχι; Παραδείγματα φιλιών της αρχαιότητας που εξιστορούνται μέχρι και σήμερα, παρέμειναν ως πρότυπα στην ιστορία. Ένα εξ αυτών, είναι η φιλία του Αχιλλέα και του Πάτροκλου που μας παρουσιάζεται στην Ιλιάδα του Ομήρου. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η σχέση ήταν συγγενική (θείος-ανιψιός), άλλοι πάλι λένε πως ήταν απλώς φίλοι. Όπως και να έχει, η ιστορία τους παρουσιάζει ως φίλους με σεβασμό ο ένας προς τον άλλον, με αμοιβαία αγάπη και στοργή. Μια σχέση θαυμασμού, υπεράσπισης και προστασίας. Ναι, αυτό θα μπορούσε να είναι η τέλεια φιλία. Για σκέψου, την αναγνωρίζεις δίπλα σου; Αναρωτήσου αν έχεις ανθρώπους που σου συμπεριφέρονται με ανάλογο τρόπο. Σκέφτεσαι, απαριθμείς, μα ίσα που χωρούν στα δάκτυλα του ενός χεριού σου. Και πάλι, ούτε τα μισά! Απίστευτο.
Γιατί οι πραγματικοί φίλοι λιγοστεύουν συνεχώς ;
Μια “Κοινωνία της Μοναξιάς” είχα διαβάσει κάποτε. Αυτό ακριβώς! Δυο λέξεις αντιθετικές μεταξύ τους που συνυπάρχουν στην ίδια πρόταση. Μήπως και στην πραγματικότητα ; προσθέτω εγώ. Συνηθίσαμε στις εύκολες λύσεις, τηλέφωνα, μηνύματα μα για ζωντανή επικοινωνία ούτε λόγος! Οι δικαιολογίες πλέον δίνουν και παίρνουν, σε τέτοιο βαθμό που σου προκαλεί γέλιο. Η εμπιστοσύνη πάει για περίπατο, οι μάσκες έχουν γίνει το must gadget της εποχής, όχι μόνο για την προστασία του ιού, αλλά για την προστασία σου από τους άλλους. Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης έχουν εισχωρήσει για τα καλά στα μονοπάτια του μυαλού και αρχίζουν να σπέρνουν και να φυτεύουν αντιλήψεις, ιδέες, προβλήματα και η μανία αυτή συνεχίζεται. Υπάρχει πραγματική φιλία ή μήπως όχι; Σε μια κοινωνία ανθρώπων που χάθηκε ο άνθρωπος, πες μου εσύ. Υπάρχει πραγματική φιλία ή μήπως όχι ;
Πηγή: www.maxmag.gr
