Επιστρέφει στα Ελληνικά σινεμά
Mια από τις πιο πολυσυζητημένες ταινίες της δεκαετίας ήταν χωρίς αμφιβολία το Interstellar. Ειδικότερα το φινάλε της ταινίας προκάλεσε αρκετές συζητήσεις, ακόμα και πολλές ενστάσεις (όχι από πολλούς ευτυχώς).
To αριστουργηματικό Interstellar επιστρέφει στα Ελληνικά σινεμά και συγκεκριμένα στα πλαίσια των Epic Movie Nights των Village Cinemas από 21 Σεπτεμβρίου και περισσότερα μπορείτε να βρείτε εδώ.
Τι είχαμε γράψει για την ταινία
Το Interstellar εξιστορεί τις περιπέτειες μιας ομάδας εξερευνητών, οι οποίοι αναλαμβάνουν την πιο σημαντική και ηρωική αποστολή στην ανθρώπινη ιστορία: να ταξιδέψουν, μέσω μιας πύλης στο χρόνο, πέρα από τους φυσικούς περιορισμούς, για να ανακαλύψουν αν η ανθρωπότητα έχει μέλλον ανάμεσα στα αστέρια.
Η συγκεκριμένη ταινία δεν ξέρω κατά πόσο απευθύνεται σε ευρύ κοινό όσο κι αν πολλοί το θεωρούν blockbuster ή μια ταινία από τον σκηνοθέτη του Inception και του Batman Trilogy. O Nolan είναι ένας από τους πιο σταθερούς σκηνοθέτες του Χόλιγουντ και από τους λίγους που μένουν πιστοί στις ιδέες τους και όπως του βγει και σε καμία περίπτωση δεν προσπαθεί απλά να το παίξει εμπορικός (μεγάλη απόδειξη και το ότι αποφεύγει το 3D σε όλες του τις ταινίες).
Το Interstellar, θα μπορούσε πολύ άνετα να είναι μια περιπέτεια φορτωμένη με εφέ και χορταστικές σκηνές δράσης αλλά ο σκηνοθέτης της επιλέγει να πάει την ταινία σε άλλο “μονοπάτι” και την θεματολογία του σε άλλο επίπεδο. Είναι με διαφορά η πιο συναισθηματική και πιο ολοκληρωμένη σε περιεχόμενο ταινία του Christopher Nolan.
Ξεκαθαρίζω, γιατί πολλές φορές ο γραπτός λόγος μπορεί να παρεξηγηθεί. Δεν είναι η καλύτερη του ταινία αλλά σίγουρα η συγκεκριμένη είναι η πιο πιστή ταινία στις ιδέες του σκηνοθέτη της, ο οποίος οραματίστηκε κάτι μεγαλεπήβολο για την μεγάλη οθόνη και κατάφερε να το φέρει εις πέρας σχεδόν άψογα. Ναι ακόμα περισσότερο και από το Inception.
Σε μια από τις πιο ουμανιστικές του ταινίες (παρά το γεγονός ότι εξελίσσεται σε ένα “φανταστικό” περιβάλλον), το Interstellar προσπαθεί να συνδυάσει το τερπνόν μετά του ωφελίμου, δηλαδή την διασκέδαση και το καλό σινεμά. Μπορεί σε κάποιες στιγμές να είναι φορτωμένη η ταινία (η “φλυαρία” του βέβαια είναι αρκετά γοητευτική όχι μόνο εδώ αλλά σε όλες του τις σκηνοθετικές δουλειές), ωστόσο καταφέρνει να διαχειρίζεται το υλικό του με τέτοιο τρόπο που σου αποσπά το ενδιαφέρον και σε κερδίζει.
Χρειάζεται βέβαια και την “συμμετοχή” του θεατή, με την έννοια ότι απαιτεί την προσήλωση του για όλη την διάρκεια της και φυσικά την όρεξη του για την παρακολούθηση της, καθότι όποιος από την αρχή κανιβαλλίσει το περιεχόμενό της ή αρχίσει τους βαριαστεναγμούς (το λέω επειδή στην δημοσιογραφική υπήρχαν και τέτοιες αντιδράσεις πριν καλά καλά αρχίσει η ταινία), καλύτερα να φυλάξει τα λεφτά του για κάτι άλλο. Γενικά, πρέπει η κάθε ταινία να αντιμετωπίζεται όπως προϋποθέτει το είδος της και για αυτό το οποίο δημιουργήθηκε, με τα όποια καλά ή άσχημα σχόλια, αλλά σε καμία περίπτωση με προκατάληψη και στο τέλος να γίνει η σούμα.
Ας μην ξεφεύγουμε όμως από την γενικότερη κριτική της ταινίας. Εκείνο που δεν μπορεί να κατηγορήσει κανείς τον Christopher Nolan είναι ότι σε όλες του τις ταινίες (έτσι και εδώ στο Interstellar), προσπαθεί να “εξαντλήσει” την θεματολογία του και στην συγκεκριμένη περίπτωση το πως ο άνθρωπος μπορεί να αλλάξει το παρών και το μέλλον και φυσικά το κατά πόσο μπορεί να καθορίσει την τύχη του.Έστω και σε φιλοσοφικό αλλά και επίπεδο φαντασίας, έχει μεγάλο ενδιαφέρον να προσπαθείς το αποκαλύψεις κατά την διάρκεια της ταινίας.
Παρουσιάζει όλες τις οπτικές γωνίες, έχει μερικές ανατροπές και το κυριότερο βασίζεται στο εξαιρετικά καλογραμμένο του σενάριο, το οποίο ενσωματώνει στην υπέροχη σκηνοθεσία του (εξαιρετικές οι ευρυγώνιες λήψεις του με επίκεντρο τους πρωταγωνιστές του και τα πλάνα του με την κάμερα στο χέρι όποτε αυτό χρειάζεται) αλλά και σε συνδυασμό με τις μοναδικές ερμηνείες των ηθοποιών του και ειδικότερα του εξαίσιου για ακόμα μια φορά Matthew McConaughey.
Μιλώντας για ερμηνείες, πέρα από τον σεληνιασμένο και σε τρομερή φόρμα McConaughey, μεγάλη βελτίωση έχει τα τελευταία χρόνια και η (συνήθως αδιάφορη) Ann Hathaway που βάζει και εκείνη με την σειρά της την σφραγίδα στον χαρακτήρα που υποδύεται. Για τον Michael Caine τι να πρωτοπούμε, σε όποιο πλάνο της καριέρας του και να τον χαζέψεις είναι καταπληκτικός. Η Jessica Chastain ξεχωρίζει από το υπόλοιπο μεγάλο καστ, στο οποίο μοιραία δεν μπορούσαν να αξιοποιηθούν όλοι.
Προσπαθώ με νύχια και με δόντια να μην αποκαλύψω κάτι που θα χαλάσει την ταινία, διότι αποτελεί μια μοναδική κινηματογραφική εμπειρία που συνδυάζει πανέμορφα οπτικά εφέ αλλά και ένα χορταστικό περιεχόμενο, το οποίο υπηρετεί ο Nolan μέχρι και το τέλος της ταινίας με τον δικό του τρόπο.
Με ένα στρωτό ξεκίνημα της ταινίας, το Interstellar προσπαθεί σταδιακά να εισάγει τον θεατή στην πλοκή της ταινίας δίχως να προσπαθεί να χάσει χρόνο άσκοπα με το να μας παρουσιάσει την κεντρική οικογένεια και να δώσει μεγαλύτερο χρόνο στις δυσκολίες της απόφασης του (αυτό έχει και τα θετικά του και τα αρνητικά του στοιχεία, τα οποία βέβαια όσο προχωράει η ταινία, ξεδιπλώνονται στην οθόνη). Εν συνεχεία, έχουμε το κύριο μέρος της ταινίας το οποίο διαθέτει αρκετές ενδιαφέρουσες συζητήσεις, άλλοτε πιο φιλοσοφικού και άλλοτε κάπως πιο ρεαλιστικού επιπέδου, ενώ φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει το φινάλε είναι επικών διαστάσεων όπως προστάζουν όλες οι ταινίες του Nolan. Έχει ελάχιστα ψεγάδια (η διάρκεια και μερικές ίσως άνευρες σκηνές προς τα μέσα της ταινίας), αλλά αυτά οφείλονται ίσως στον υπερενθουσιασμό του σκηνοθέτη της και στην προσπάθεια πλήρους κάλυψης της θεματολογίας του.
Σκόπιμα, άφησα απ’ έξω το 2001: A Space Odyssey μιας και δεν θεωρώ ότι μπορούν να συγκριθούν οι ταινίες μεταξύ τους, καθότι υπάρχει διαφορετικό περιεχόμενο, διαφορετική ποιότητα και τεχνολογικά μέσα και διότι είμαι της άποψης ότι πρέπει να βλέπουμε την κάθε ταινία για αυτό που αντιπροσωπεύει, χωρίς να μας θυμίζει κάποια άλλη.
Ποια είναι η ετυμηγορία μας λοιπόν για το Interstellar; Πρόκειται για μια ταινία που δύσκολα συναντάς πλέον στον “εμπορικό” κινηματογράφο (αν και όπως αναφέρθηκε και πιο πάνω στην κριτική, δεν κατατάσσεται μόνο στο συγκεκριμένο είδος), που βλέπεις και μπορείς να την συζητάς για ώρες και σίγουρα θα μνημονεύεται για καιρό. Χορταστική, όχι τόσο σε θέαμα αλλά σε θεματολογία, έχει όλα τα καλά στοιχεία του κινηματογράφου που μας αρέσει και το κυριότερο είναι ότι χορταίνει τόσο το μάτι, όσο και τον εγκέφαλο του θεατή. Και πλέον λίγες είναι οι ταινίες που το πραγματοποιούν αυτό.
Πηγή: cineramen.gr
