Σας προσκαλούμε να σχολιάσετε παρακάτω τους δικούς σας αγαπημένους σκιάχτρους
Με την έλευση της εποχής του Halloween, έρχονται στο νου μας όλοι οι κλασικοί τέρατα που εμφανίζονται στα καταστήματα με κοστούμια. Ωστόσο, υπάρχει ένα τέρας που πάντα πίστευα ότι χρησιμοποιείται ελάχιστα στις ταινίες τρόμου, και αυτό είναι ο σκιάχτρος. Αντίθετα με μάγισσες, βρυκόλακες και αθάνατους νεκρούς, ο απλός σκιάχτρος συνήθως περιορίζεται στο ψυχολογικό υπόβαθρο των ταινιών τρόμου, παρά το γεγονός ότι αποτελεί έναν αμέσως αναγνωρίσιμο (και πραγματικά ανατριχιαστικό) οίωνα του φθινοπώρου.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχουμε δει αξέχαστα παραδείγματα αυτών των πάντοτε παρακολουθούντων τεράτων σε ταινίες τρόμου – απλώς ευχόμαστε να υπήρχαν περισσότερα! Καθώς πλησιάζουμε γρήγορα στην πιο τρομακτική νύχτα της χρονιάς, αποφασίσαμε να σας παρουσιάσουμε μια λίστα με έξι από τους τρομακτικότερους σκιάχτρους σε ταινίες τρόμου, με την ελπίδα ότι μελλοντικοί σκηνοθέτες θα αξιοποιήσουν αυτό το υποτιμημένο τέρας.
Όπως συνήθως, σας προσκαλούμε να σχολιάσετε παρακάτω τους δικούς σας αγαπημένους σκιάχτρους αν πιστεύετε ότι παραλείψαμε έναν εξαιρετικά τρομακτικό. Και πριν ξεκινήσουμε, θα ήθελα να αποδώσω φόρο τιμής στον Sawtooth Jack από το Dark Harvest ως τιμητική αναφορά, καθώς αυτό το αποξηραμένο πτώμα περνά το μεγαλύτερο μέρος του έτους ως φρικτός σκιάχτρος πριν ζωντανεύσει ως τέρας κολοκυθοκέφαλο τη νύχτα του Halloween.
Τώρα, ας δούμε τη λίστα…
6. Τα Ζόμπι Σκιάχτρα – Husk (2011)
Βασισμένο σε ένα μικρού μήκους φιλμ που ενθουσίασε το Sundance το 2005, το Husk του Brett Simmons είναι μία από τις πιο ενδιαφέρουσες ταινίες που προέκυψαν από το έργο των After Dark Originals. Ακολουθεί μια ομάδα φίλων που βρίσκονται σε ένα στοιχειωμένο αγρό μετά από ατύχημα αυτοκινήτου και ανακαλύπτει τα σκιάχτρα ως ζόμπι προειδοποιητικά πλάσματα που καραδοκούν στα καλάμια.
Ενώ το σενάριο υστερεί σε χαρακτήρες διάστασης και σε μια περίεργη υπόθεση περί ψυχικών ονείρων που προσπαθεί να εξηγήσει το ψυχολογικό υπόβαθρο του αγρού, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η μοντέρνα εκδοχή των σκιάχτρων του Simmons παραμένει μία από τις τρομακτικότερες εκδοχές αυτού του τέρατος.
5. Ο Σκιάχτρος των Rollins – Messengers 2: The Scarecrow (2009)
Ούτε οι ταινίες των Messengers είναι εκπληκτικές, περιλαμβάνοντας κλασικά τροπάρια του είδους και μερικές αμφιλεγόμενες σκηνές τρόμου, αλλά έχω μια μεγάλη αδυναμία για την προδρομή με τον Norman Reedus στο ρόλο ενός υπαίθρου πατριάρχη που προσπαθεί να κρατήσει την οικογένειά του μαζί όταν η φάρμα του αρχίζει να διαλύεται. Βασισμένο στο σενάριο που εμπνεύστηκε την αρχική ταινία, το σενάριο “The Shining on a farm” λειτουργεί πολύ καλύτερα εδώ από ό,τι θα περιμένατε.
Φυσικά, οι περισσότερες από τις σκηνές τρόμου εδώ προέρχονται από τον τίτλο σκιάχτρο που αρχίζει να “προστατεύει” την οικογένεια Rollins με τους πιο φρικτούς τρόπους που μπορεί να φανταστεί κανείς. Μου αρέσει πολύ το ασύμμετρο design του τέρατος και τα φυτικά στοιχεία που περιέχει, αν και είναι λυπηρό ότι ο υπόλοιπος υπόλοιπος της ταινίας δεν είναι τόσο καλά κατασκευασμένος όσο ο δαιμόνιος κακός του.
4. Ο Jonathan Crane – Batman Begins (2005)
Ξέρω ότι η συμπερίληψη ενός σούπερ-ήρωα σε αυτήν τη λίστα μπορεί να φαίνεται σαν ”εύκολη επιλογή”, αλλά πραγματικά πιστεύω ότι αυτή η εκδοχή του Scarecrow από τον DC είναι αρκετά τρομακτική για να ανταγωνιστεί τις άλλες καταχωρήσεις. Εννοώ, η αποκρυσταλλωμένη ερμηνεία του Cillian Murphy του φόβου βασισμένου στον χαρακτήρα παραμένει ένα από τα ύψη της τριλογίας του Dark Knight του Nolan, ακόμα κι αν φοράει μια στολή που μοιάζει ελάχιστα με τον ομώνυμό του.
Σίγουρα, ο Murphy δεν είναι τόσο απειλητικός όσο κάποιες άλλες εκδοχές του χαρακτήρα (όπως η εκδοχή με εμπνευσμένη από slasher σειρά των παιχνιδιών Arkham ή ο Κρέιν με τη φωνή του Τζέφρι Κομπς στο The New Batman Adventures). Αλλά πρέπει να παραδεχτούμε ότι το θέαμα των σκωληκιών που περιπλανιούνται γύρω από το πρόσωπό του ενώ βάζει υπό την επήρεια ναρκωτικών αθώους ασθενείς, αποτελεί ένα εξαιρετικά ανατριχιαστικό θέαμα – και αυτό δεν περιλαμβάνει ακόμα τη στιγμή που ιππεύει ένα φλογερό άλογο φορώντας ρούχα ψυχιατρικού ίδρυματος.
3. Ο Κοζουκάτα Κακάσι – Kakashi/Scarecrow(2001)
Ας ταξιδέψουμε τώρα στον κόσμο του ιαπωνικού τρόμου με το “Kakashi,” βασισμένο στο μάνγκα του Τζούντζι Ιτο για την αρχαία ιαπωνική παράδοση κατασκευής και θυσίας σκιάχτρων για να προστατεύσουν από τα κακά πνεύματα τις αγροτικές περιοχές. Η σκηνοθεσία του Τσουρούτα Νόριο ακολουθεί μια νεαρή γυναίκα στην αναζήτηση του αγνοούμενου αδελφού της σε ένα μυστηριώδες χωριό, και τα πράγματα παίρνουν σκοτεινή τροπή όταν το τοπίο εκδηλώνεται με νεκρούς σκορπιοφόρους.
Αυτά τα σκιάχτρα δεν θα κερδίσουν βραβεία για την απειλητική εμφάνισή τους, αλλά είναι ο περίεργος πλαισιωτικός περίγυρος που τους κάνει ανατριχιαστικούς. Η ταινία είναι ένα θρίλερ που καίει σιγά, που συχνά νιώθει σαν να παρακολουθείς ένα φαντασματικό εφιάλτη. Τα σκιάχτρα δεν εντυπωσιάζουν με ακραίες εικόνες, αλλά είναι ο συμπληρωματικός ψυχολογικός πλούτος που τους κάνει πραγματικά τρομακτικούς.
2. Harold – Scary Stories to Tell in the Dark (2019)
Δεν είχα πραγματικά υψηλές προσδοκίες για την ανακοίνωση της ταινίας του 2019 που βασίστηκε στο σύνολο διηγημάτων τρόμου του Άλβιν Σβαρτς “Τρομακτικές Ιστορίες για Να Τις Πεις στο Σκοτάδι”, ειδικά μόλις ανακοινώθηκε ότι δεν θα ήταν μια ανθολογία που θα προσαρμόζει μια επιλογή από ανεξάρτητες ιστορίες. Ωστόσο, ο Αντρέ Όβρενταλ ανταποκρίθηκε υπέροχα στην πρόκληση με αυτό το υπέροχο αφιέρωμα στον ρετρό τρόμο – ειδικά όταν πρόκειται για την προσαρμογή των αξέχαστων τεράτων που κατοικούσαν τα βιβλία του Σβαρτς.
Ένα από τα καλύτερα παραδείγματα αυτών των εμβληματικών πλασμάτων είναι ο Χάρολντ, το περιπατητικό σκιάχτρο που καταδιώκει έναν τοπικό άσχημο αγόρι αφότου κλήθηκε από ένα καταραμένο βιβλίο ιστοριών. Δεν ξέρω πώς το κατάφεραν, αλλά το σκιάχτρο του κινηματογράφου είναι σχεδόν ίδιος με την κλασική εικόνα του τέρατος του Στίβεν Γκάμελ, και αυτό μόνο το καθιστά έναν από τους πιο ανατριχιαστικούς σκιάχτρους σε αυτήν τη λίστα.
1. Bubba – Dark Night of the Scarecrow (1981)
Παρά το απόλυτο τίτλο της, το σημαντικό “Dark Night of the Scarecrow” του Φρανκ Ντε Φελίτα δεν είναι τόσο ένα έργο τρόμου όσο ένα θρίλερ εμπνευσμένο από τον Πόε, που ασχολείται με την ιστορία ενός ανελέητου ανθρώπου που αντιμετωπίζει το ενδοτικό του φόβο. Ωστόσο, αυτή η ταινία, διαμορφωμένη για την τηλεόραση, ολοκληρώνεται με ένα από τα πιο ανατριχιαστικά φινάλε που έχει γνωρίσει ποτέ ο κινηματογράφος τρόμου, χάρη σε έναν εμβληματικό σκορπιόφο που τρομάζει τους ανθρώπους για πάνω από 40 χρόνια.
Χωρίς να επεκταθώ σε λεπτομέρειες για το ανατριχιαστικό φινάλε της ταινίας, θα πρέπει πραγματικά να το ζήσετε όπως πρέπει. Ο Φρανκ Ντε Φελίτα δείχνει περιορισμένα πλάνα για να μας δείξει πώς ο ατυχής Μπάμπα εκδικείται τους ανθρώπους, και αυτό το απόλυτο συναισθηματικό κλείσιμο αυξάνει την ένταση της αναπόφευκτης αποκάλυψης. Αυτή η ταινία δεν είναι για όλους, αλλά υπάρχει ένας λόγος γιατί πολλοί θεωρούν τον Μπάμπα τον οριστικό σκορπιόφο του κινηματογράφου τρόμου.
Και εκεί το έχετε, δύο από τους πιο ανατριχιαστικούς σκιάχτρους που έχουν εμφανιστεί στον κινηματογράφο. Αν σκέφτεστε να περάσετε μια νύχτα με ταινίες τρόμου, μην ξεχνάτε να κοιτάξετε πίσω σας. Μπορεί να υπάρχει ένα σκιάχτρο που περιμένει στον κήπο σας.
Πηγή: cineramen.gr
