Η περιπετειώδης ζωή της!
Ξέφυγε από ένα κακοποιητικό σπίτι και έγινε ένα από τα σημαντικότερα πρόσωπα της νυχτερινής ζωής του Λονδίνου. Ωστόσο, η Ruth Ellis έμεινε στην ιστορία για τον θάνατό της. Αν και η ίδια είχε παραδεχτεί το φόνο του εραστή της, η ιστορία της ζωής της προκαλεί προβληματισμό για το αν η εκτέλεση ήταν δίκαιη.
Η Ruth Ellis, η τελευταία γυναίκα που καταδικάστηκε εις θάνατον στη Μεγάλη Βρετανία, απαγχονίστηκε στις 13 Ιουλίου 1955, ακριβώς στις 9:01 π.μ. Αυτή η μικρή καθυστέρηση των 60 δευτερολέπτων, δεν οφειλόταν σε κάποια δική της προσπάθεια. Είχε παραδεχτεί από την πρώτη στιγμή ότι είχε σκοτώσει τον εραστή της, David Blakely, την Κυριακή του Πάσχα. Το δικαστήριο την είχε κρίνει ένοχη μέσα σε μόλις 20 λεπτά.
Έξι λεπτά πριν την εκτέλεση της Ruth Ellis, το σωφρονιστικό ίδρυμα Holloway δέχθηκε κλήση από τον Υπουργό Εσωτερικών Gwilym Lloyd George, ο οποίος ανακοίνωσε ότι της είχε παραχωρηθεί αναστολή της ποινής. Η διευθύντρια της φυλακής, Charity Taylor, πέρασε τα επόμενα 360 δευτερόλεπτα στο τηλέφωνο με το Υπουργείο Εσωτερικών, προσπαθώντας απεγνωσμένα να επιβεβαιώσει την είδηση.
Εν τω μεταξύ, η Ruth Ellis περίμενε τον θάνατό της από τον απαγχονιστή Albert Pierrepoint. Τελικά, η Taylor ενημερώθηκε ότι η κλήση ήταν φάρσα και η εκτέλεση θα πραγματοποιούνταν κανονικά. Στις 9:01 π.μ., η Ellis απαγχονίστηκε και ετάφη σε έναν άγνωστο τάφο εντός της φυλακής. Η Ruth Ellis μπορεί να έγινε διάσημη λόγω του θανάτου της, αλλά η ιστορία της ζωής της είναι γεμάτη πάθος και πόνο, η ιστορία μιας γυναίκας που ξέφυγε από ένα κακοποιητικό σπίτι και κατάφερε να διευθύνει ένα από τα πιο διάσημα νυχτερινά κλαμπ του Knightsbridge. Η Ellis έχει αποτελέσει έμπνευση για αμέτρητα θεατρικά έργα, ντοκιμαντέρ, μιούζικαλ και όπερες.
Πριν από λίγες μέρες έκανε πρεμιέρα και η τηλεοπτική σειρά του ITV, A Cruel Love: The Ruth Ellis Story, με την Lucy Boynton να αναλαμβάνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Η σειρά «εκθέτει τις διαχρονικές βρετανικές εμμονές με το σεξ, την τάξη και τον θάνατο». Ο εγγονός της Ruth Ellis, Stephen Beard, ελπίζει ότι το πρότζεκτ αυτό, θα ενθαρρύνει τα δικαστήρια να επανεξετάσουν την υπόθεση και να χορηγήσουν χάρη στην γιαγιά του, έστω και μετά θάνατον. «Υπήρξε μια σοβαρή παρατυπία στη δικαιοσύνη, η οποία θα εξηγηθεί μέσω της σειράς και αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάποιος δικηγόρος που πιστεύει ότι υπάρχει αρκετό βάρος και ουσία στην υπόθεση για να ξανανοίξει η υπόθεση στο δικαστήριο», δήλωσε στην εφημερίδα The Times τον Φεβρουάριο. «Αν είχε αντιμετωπιστεί επαγγελματικά και με συμπόνια, το συμπέρασμα θα ήταν ότι πρόκειται για περίπτωση συνδρόμου κακοποιημένης γυναίκας και περιορισμένης ευθύνης».
Η πραγματική ιστορία της Ruth Ellis
Η Ruth Neilson, γεννημένη στην πόλη Rhyl της Ουαλίας, ήταν το πέμπτο παιδί του Arthur Hornby και της Betha, μιας Βελγίδας πρόσφυγα. Η αλλαγή του επωνύμου του Arthur από Hornby σε Ellis ήταν μόνο μία από τις πολλές: οι βιογράφοι αργότερα υπέθεσαν ότι η οικογένεια άλλαζε συνεχώς όνομα και τόπο διαμονής για να κρύψει την σεξουαλική κακοποίηση που διαπράττονταν από τον πατέρα κατά των δύο θυγατέρων του.
Μετά τον θάνατο του δίδυμου αδελφού του σε ένα ατύχημα με ατμοφόρο, ο Arthur Ellis ξεκίνησε να κακοποιεί την Ruth και την μεγαλύτερη αδελφή της, Muriel, η οποία έφερε στον κόσμο το παιδί του όταν ήταν μόλις 14 χρονών. Ο γιος αυτός μεγάλωσε στο σπίτι τους, ως αδελφός των έξι άλλων παιδιών. Η μητέρα τους δεν έκανε τίποτα για να σταματήσει την κακοποίηση, την οποία η Muriel αργότερα απέδωσε στον φόβο που είχε από τον άντρα της. Όποτε ο Arthur άρχιζε να στρέφεται στην Ruth, η Muriel προσπαθούσε να την στείλει μακριά, απομακρύνοντάς την από το σπίτι, αλλά οι αδελφές ποτέ δεν συζήτησαν τα εγκλήματα του πατέρα τους.
Το 1940, ο Arthur μετακόμισε στο Λονδίνο. Έναν χρόνο αργότερα η Ruth έγινε φίλη με την κοπέλα του αδελφού της, Edna, την οποία γνώρισε όταν εκείνος ήταν σε άδεια από το Βασιλικό Ναυτικό. Η Edna παρουσίασε στην Ruth την «γρήγορη ζωή» των ανδρών και του αλκοόλ, πιθανώς το πρώτο της βήμα στον κόσμο της νύχτας, στον οποίο αργότερα θα έκανε όνομα. Σύντομα, η Ruth και η Edna μετακόμισαν στο Λονδίνο μαζί, μένοντας με τον Arthur, ο οποίος ξεκίνησε μια σχέση με την κοπέλα του γιου του και συνέχισε να κακοποιεί την κόρη του.
Η Ruth άρχισε να δουλεύει, από βάρδιες στο εργοστάσιο κρέατος OXO στην Southbank μέχρι σερβιτόρα στο Leicester Square. Σύντομα, άρχισε να συναντά Γερμανούς στρατιώτες και να περνά την ώρα της σε υπόγεια μπαρ για να γλιτώσει από τις βόμβες.
Καθώς ο πόλεμος κατέστρεφε την Ευρώπη, η Ruth συνέχισε να δουλεύει σκληρά για να τα βγάλει πέρα, κάνοντας διάφορες δουλειές στο Λονδίνο. Όταν το Λονδίνο ισοπεδώθηκε από τις γερμανικές επιδρομές, ο Arthur τραυματίστηκε στο κεφάλι από τα συντρίμμια ενός βομβαρδισμένου κτιρίου, ενώ ήταν σε υπηρεσία παρακολούθησης κατά των Luftwaffe. Παρά το γεγονός ότι είχε υποστεί σοβαρό τραυματισμό, η Ruth κατάφερε να τον σώσει, τραβώντας τον έξω από τα ερείπια.
Ο πόλεμος είχε σφοδρές συνέπειες και για την υπόλοιπη οικογένεια της Ruth. Ο αδελφός της, Julian, είχε τραυματιστεί σοβαρά κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας, ενώ ο αδελφός της Granville είχε συλληφθεί και μεταφερθεί ως αιχμάλωτος πολέμου. Η Ruth άρχισε να υποφέρει από έντονους πόνους στο αριστερό της χέρι, που οι γιατροί διαγνώρισαν ως οξεία ρευματοπάθεια. Η θεραπεία που της πρότειναν ήταν φυσική άσκηση, κάτι που για τη Ruth σήμαινε…χορό!
Έτσι, στα 17 της, η Ruth έγινε τακτική επισκέπτρια στα «υπόγεια» του Λονδίνου, όπου διοργανώνονταν παράνομα πάρτι και χοροί κάτω από την απειλή των γερμανικών βομβών. Εκεί, μεταξύ των αμερικανών στρατιωτών, γνώρισε τον Καναδό στρατιώτη Clare Andrea McCallum. Αν και ο McCallum ήταν 10 χρόνια μεγαλύτερος και 10 εκατοστά κοντύτερός της, η Ruth τον βρήκε γοητευτικό και υποσχέθηκε να τον παντρευτεί μόλις τελείωνε ο πόλεμος.
Την ίδια περίοδο, η Ruth μαθαίνει ότι είναι έγκυος. Δεν ήταν έτοιμη να γίνει μητέρα, αλλά γνώριζε πως δεν είχε άλλη επιλογή. Το 1944, έφερε το μωρό στον κόσμο, μακριά από την οικογένειά της, για να αποφύγει τις αντιδράσεις τους αλλά και τον κοινωνικό στιγματισμό. Ωστόσο, επιστρέφοντας στο σπίτι της, βρήκε την πόρτα κλειστή από τη μητέρα της, η οποία την απέκλεισε από την οικογένεια.
Ο Clare, που βρισκόταν στη Γαλλία με το στρατό, ποτέ δεν ξαναεπικοινώνησε με τη Ruth μετά την επιστροφή του στην πατρίδα του. Γρήγορα η Ruth θα μάθαινε ότι στον Καναδά, ο ο Clare είχε γυναίκα και δύο παιδιά. Συντετριμμένη, έμεινε μόνη της, προσπαθώντας να μεγαλώσει το παιδί της.
Η ζωή της Ruth μπήκε για λίγο σε μια νέα πορεία. Έκανε διάφορες δουλειές για να ζήσει. Κάποια στιγμή άρχισε να εργάζεται ως μοντέλο, ποζάροντας γυμνή για τα μέλη του Camera Club του Manchester Square, κερδίζοντας 1 λίρα τη βραδιά. Τα χρήματα αυτά ήταν αρκετά για να συντηρεί την ίδια και το παιδί της, ενώ παράλληλα φρόντιζε και τους γονείς της, καθώς ο πατέρας της είχε υποστεί εγκεφαλικό.
Το 1949, η Ruth συνάντησε τον Morris ‘Maurie’ Conley, ένα αμφιλεγόμενο πρόσωπο, τον οποίο οι εφημερίδες θα περιγράψουν αργότερα ως τον «μεγαλύτερο βασιλιά της νύχτας» στην Αγγλία και επικεφαλής των αθέμιτων δραστηριοτήτων του Λονδίνου. Μέσω του Conley, η Ruth άρχισε να δουλεύει ως οικοδέσποινα σε νυχτερινά κλαμπ στο Χάμπστεντ, και λίγο αργότερα ως συνοδός, ενώ το 1950 μπήκε στο πεδίο των πιο υψηλών κοινωνικών κύκλων του Λονδίνου.
Το 1951, η 25χρονη Ruth γνώρισε τον George Johnston Ellis, έναν 41χρονο διαζευγμένο οδοντίατρο και αλκοολικό. Η σχέση τους εξελίχθηκε γρήγορα και παντρεύτηκαν τον Νοέμβριο του 1951. Ωστόσο, η σχέση τους σύντομα εξελίχθηκε σε ένα βίαιο και καταπιεστικό δεσμό, με τη Ruth να φεύγει και να επιστρέφει συνεχώς σε αυτόν. Το 1951, γέννησε την κόρη τους, Georgina, αλλά ο George αρνήθηκε να αναγνωρίσει το παιδί ως δικό του. Λίγο καιρό αργότερα, πήραν διαζύγιο.
Η Ruth συνέχισε την καριέρα της, κερδίζοντας δημοτικότητα και αναγνωρισιμότητα ως παρουσία στα πιο γνωστά κλαμπ του Λονδίνου. Η ζωή της μέσα στον κόσμο της νυχτας, την έφερε αντιμέτωπη με τα πιο σκληρά πρόσωπα και τις πιο σκοτεινές πλευρές της κοινωνίας. Εκείνη την περίοδο, θα μπει στη ζωή της ο David Blakely. Η σχέση τους θα τελείωνε τραγικά.
Το χρονικό της δολοφονίας
Η σχέση της Ruth με τον David Blakely υπήρξε γεμάτη ένταση και βία, και η κατάληξή της ήταν κάτι παραπάνω από τραγική. Ο David Blakely, ένας 25χρονος άντρας από καλή οικογένεια, οδηγός αγώνων και πρώην στρατιώτης, ήταν, όπως και ο πρών σύζυγός της, αλκοολικός. Όπως και ο George Ellis, ο Blakely ήταν και αυτός βίαιος και κτητικός. Η Ruth ήταν διαζευγμένη αλλά κι ο David ήταν αρραβωνιασμένος με άλλη γυναίκα. Αυτό δεν τον σταμάτησε από το να συνεχίσει τη σχέση με την Ruth και μάλιστα να μετακομίσει στο διαμέρισμά της, λίγες βδομάδες μετά τη γνωριμία τους.
Όταν τον γνώρισε, η Ruth έψαχνε έναν τρόπο να διαφύγει από τη σκληρή πραγματικότητα της ζωής της. Ο David της έδεινε μια ψευδαίσθηση σταθερότητας κι ο έρωτάς τους, ήταν το καταφύγιό της. Οι δυο τους ήρθαν γρήγορα κοντά και ανέπτυξαν έντονα συναισθήματα, όμως, η σχέση τους σύντομα εξελίχθηκε σε τοξική, βίαιη και καταπιεστική. Όταν η Ruth έμεινε έγκυος, αποφάσισε να το αποβάλει, ξέροντας πως ο Blakely δε θα το δεχόταν.
Τον Απρίλιο του 1955, η Ruth είχε φτάσει σε σημείο εξάντλησης. Έπασχε από κατάθλιψη και άγχος, ενώ η καταστροφική συμπεριφορά του Blakely την είχε φέρει στα όριά της. Τις τελευταίες εβδομάδες της σχέσης τους, ο Blakely την είχε χτυπήσει αρκετές φορές και είχε βλάψει σοβαρά την ίδια και την ψυχική της κατάσταση.
Εκείνη την περίοδο, είχε αρχίζει να βγαίνει με έναν πρώην πιλότο βομβαρδιστικών της RAF, τον Desmond Cussen. Μετακόμισε στο σπίτι του όταν έχασε τη δουλειά της ως μάνατζερ του κλαμπ.Μετά από μια βίαιη γροθιά που της έδωσε ο Blakely στο στομάχι όταν του είπε ότι ήταν και πάλι έγκυος, η 28χρονη Ruth έχασε το παιδί. Θολωμένη από τον πόνο της απώλειας, απευθύνθηκε στον Desmond Cussen. Εκείνος την πείθει να εξαφανίσει τον Blakely, της δανείζει το όπλο του και της μαθαίνει να πυροβολεί, κάτι το οποίο η Ruth θα εκμυστηρευτεί λίγες μόνο ώρες πριν απαγχονιστεί.
Το βράδυ της Κυριακής του καθολικού Πάσχα στις 10 Απριλίου 1955 γύρω στις 9:30 μ.μ., ο Cussen οδήγησε την Ellis στο Χάμπστεντ. Εκεί, ενώ ο David Blakely έβγαινε από μια παμπ στο South Hill Park παρέα με τον φίλο του Clive Gunnell, η Ρουθ τον σκότωσε με 4 σφαίρες. Ο David Blakely έπεσε νεκρός αμέσως, ενώ μια από τις σφαίρες χτύπησε και έναν αθώο περαστικό. Η Ruth, αν και τραυματίστηκε ελαφρά κατά τη διάρκεια του περιστατικού, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να χρησιμοποιήσει το μεγάλο της δάχτυλο, δεν έδειξε κάποια έντονη αντίσταση όταν την πλησίασε ένας αστυνομικός. «Είμαι ένοχη, είμαι λίγο μπερδεμένη», είπε, όταν ο αστυνομικός τη ρώτησε για το τι είχε συμβεί. Αμέσως μετά, η Ruth παραδόθηκε χωρίς καμία αντίσταση.
Κατά τη διάρκεια της δίκης της ο εισαγγελέας την ρώτησε :« Όταν πυροβολήσατε με περίστροφο από κοντινή απόσταση στο σώμα του David Blakely, τι θέλατε να πετύχετε »; η απάντησή της ήταν: «Είναι προφανές ότι τον πυροβόλησα για να τον σκοτώσω». Αυτή η απάντηση εγγυήθηκε την καταδίκη της σε θανατική ποινή. Οι ένορκοι συζήτησαν μόνο για 20 λεπτά πριν την κρίνουν ένοχη για φόνο εκ προμελέτης. Οι εφημερίδες έγραφαν άρθρα για την «προκλητική» βασίλισσα της νύχτας, με τα ξανθά πλατινέ μαλλιά, το έντονο μέικαπ και τους αμέτρητους εραστές.
Η θανατική ποινή συζητήθηκε στη Μεγάλη Βρετανία στο πλαίσιο των γενικών εκλογών του 1955, τις οποίες κέρδισαν οι Συντηρητικοί με ένα πρόγραμμα, μεταξύ άλλων, ευνοϊκό για τη θανατική ποινή.
Την ημέρα της εκτέλεσής της, ένας αρθρογράφος της Daily Mirror έγραψε ένα διάσημο άρθρο που επέκρινε την καταδίκη της Ruth. H British Pathé συμμετείχε επίσης στη συζήτηση, αμφισβητώντας ανοιχτά το κατά πόσο η θανατική ποινή ανήκει στον 20ο αιώνα. Δείτε παρακάτω το σχετικό newsreel που είχε κυκλοφορήσει στις κινηματογραφικές αίθουσες της εποχής:
Ένα petition που ζητούσε επιείκεια στην ποινή της Ruth συγκέντρωσε 50.000 υπογραφές και στάλθηκε στο Υπουργείο Εσωτερικών αλλά ο συντηρητικός Gwilym Lloyd George την απέρριψε. Ο μυθιστοριογράφος Raymond Chadler, που ζούσε τότε στη Βρετανία, δημοσίευσε μια επιστολή στο London Evening Standard όπου περιέγραψε την επιβολή της θανατικής ποινής ως «τη μεσαιωνική αγριότητα του νόμου».
Έτσι, η Ruth Ellis στα 28 της, έγινε η τελευταία γυναίκα που καταδικάστηκε σε θανατική ποινή. Η συγκεκριμένη εκτέλεση συνέβαλε στην ενίσχυση της υποστήριξης για την κατάργηση της θανατικής ποινής, η οποία πρακτικά διακόπηκε για εγκλήματα ανθρωποκτονίας στη Βρετανία δέκα χρόνια αργότερα.
πηγή:https://www.tovima.gr
