Η Rosa Louise McCauley γεννήθηκε στην Tuskegee της Αλαμπάμα, στις 4 Φεβρουαρίου του 1913
Η μητέρα της ήταν δασκάλα και η οικογένειά της εκτιμούσε ιδιαίτερα τη μόρφωση και την εκπαίδευση. Όταν η Ρόζα θέλησε να πάει στο γυμνάσιο στα 11χρόνια της, αναγκάστηκε να μετακομίσει στο Μοντγκόμερι της Αλαμπάμα, γιατί εκεί υπήρχε ένα γυμνάσιο μόνο για νέγρους.
Διάβασε ακόμα: 6 σημάδια που δείχνουν ότι πρέπει να βάλεις τέλος στη σχέση σου
Παρόλο που η σκλαβιά των νέγρων από τους πλούσιους γαιοκτήμονες των Νοτίων Πολιτειών των ΗΠΑ υποτίθεται πως καταργήθηκε με νόμο μετά την νίκη των Βορείων στον εμφύλιο πόλεμο Βορείων-Νοτίων. Oι διακρίσεις εναντίον τους διατηρήθηκαν για πολλές δεκαετίες. Ψηφίστηκαν νόμοι <διαχωρισμού> ,γνωστοί ως νόμοι «JimCrow» που κατέτασσαν τους έγχρωμους σε πολίτες κατώτατης κατηγορίας και τους υποχρέωναν να μην συναναστρέφονται λευκούς ή να υποχωρούν πάντα έναντι των λευκών σε κάθε περίπτωση. Αυτό και μόνο έκανε την ζωή τους από απογοητευτική έως ανυπόφορη.
Παραδείγματος χάριν:
- Μόνο ορισμένα σχολεία κατώτερης εκπαίδευσης ήταν διαθέσιμα μόνο για τους εγχρώμους και έτσι αν κάποιο παιδί ήθελε να συνεχίσει θα έπρεπε κατά πάσα πιθανότητα να μετακομίσει μόνο του σε άλλη πολιτεία. Δεν ήταν δεκτοί στα σχολεία των λευκών. Εννοείται πως το πανεπιστήμιο ήταν απαγορευμένο.
- Επιτρέπονταν να πίνουν νερό μόνο από ορισμένες βρύσες σε μερικά σημεία της πόλης. Aκόμα και αν μπροστά τους βρίσκονταν μία βρύση λευκών.
- Μπορούσαν να δανείζονται βιβλία μόνο από ορισμένες λίγες βιβλιοθήκες όπου δούλευαν μόνο έγχρωμοι.
- Στα τραίνα υπήρχε ειδικό βαγόνι και είτε ήταν γεμάτο είτε όχι, δεν είχαν δικαίωμα να μετακινηθούν στα βαγόνια των λευκών.
- Στα δημόσια λεωφορεία όφειλαν να κάθονται στις τελευταίες σειρές και μόνο αν δεν υπήρχε όρθιος λευκός. Τότε ήταν υποχρεωμένοι όλοι όσοι κάθονταν στην ίδια σειρά να σηκωθούν, ώστε και ο λευκός και να καθίσει και δίπλα του να μην υπάρχουν έγχρωμοι.
Ρατσιστική αχαρακτήριστή και παντελώς άδική αντιμετώπιση Αμερικανών πολιτών από το ίδιο το κράτος τους. Ευτυχώς αυτή η απαξίωση δεν ήταν καθολικά αποδεκτή από το σύνολο της κοινωνίας και υπήρξαν πολλοί λευκοί που αντιδρούσαν και στέκονταν εμπράκτως στο πλευρό των αδικημένων.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες η Ρόζα συνέχισε το σχολείο έως τα 16 της
Υποχρεώθηκε να γυρίσει στο σπίτι της όπου για 3 χρόνια περιέθαλπε την ετοιμοθάνατη γιαγιά της και την άρρωστη μητέρα της. Το 1932 στα 19 της, παντρεύτηκε τον RaymondParks, έναν αυτοδίδακτο άνθρωπο 10 χρόνια μεγαλύτερό της, ο οποίος δούλευε ως κουρέας και ήταν μέλος της Εθνικής Ένωσης για την Πρόοδο των Έγχρωμων Ατόμων (NAACP). Την επόμενη χρονιά η Ρόζα ,με την συμπαράσταση το συζύγου της ,τελείωσε το λύκειο. Έπιασε δουλειά ως μοδίστρα και έγινε ενεργό μέλος της NAACP.
Την Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου Το 1955 η 42χρονηΡόζα γύριζε από την δουλειά της με το αστικό λεωφορείο. Καθόταν πίσω στις ειδικές θέσεις. Κάποια στιγμή ανέβηκε πολύς κόσμος και 4 λευκοί άνδρες βρέθηκαν όρθιοι. Μερικοί έγχρωμοι παραχώρησαν την θέση τους ,όμως όχι και η Ρόζαή οποία απλώς μετακινήθηκε προς το παράθυρο, αφήνοντας κενή την διπλανή της θέση. Κανείς λευκός δεν καταδέχτηκε να καθίσει δίπλα της και διαμαρτυρήθηκαν στον οδηγό. Εκείνος σταμάτησε το λεωφορείο ,κάλεσε την αστυνομία και μετά την άρνησή της να συμμορφωθεί ,δύο αστυνομικοί την συνέλαβαν ,την οδήγησαν στο τμήμα ,της πήραν δακτυλικά αποτυπώματα και την έκλεισαν στο κρατητήριο.
Η είδηση από στόμα σε στόμα κυκλοφόρησε πολύ γρήγορα. Διανεμήθηκαν 5000 προκηρύξεις συμπαράστασης ,ενεργοποιήθηκε η NAACP και έτσι αφέθηκε ελεύθερη με εγγύηση λίγες ώρες αργότερα. Σε 4 ημέρες έγινε η δίκη και κρίθηκε ένοχη για παραβίαση του νόμου περί διαχωρισμού. Η ποινή της ήταν με αναστολή, ενώ κλήθηκε να πληρώσει πρόστιμο 10 δολάρια συν 4 δολάρια σε δικαστικά έξοδα. Η Ρόζα Παρκς όμως έκανε έφεση εναντίον της απόφασης φτάνοντας μέχρι το Ανώτατο Δικαστήριο των Η.Π.Α., παρόλες της απειλές εναντίον της ζωής της από την ρατσιστική οργάνωση KuKluxKlan. Η ΚΚΚ έδρασε από το 1865 έως σήμερα(!!!!!) (παρότι το 1999 χαρακτηρίστηκε ως τρομοκρατική οργάνωση )και είναι υπεύθυνη για άπειρες δολοφονίες ,απαγχονισμούς ,λιντσαρίσματα και εμπρησμούς των σπιτιών <απείθαρχων >νέγρων .
Μέσα σε αυτό το κλίμα τρομοκρατίας η Ρόζα είχε το θάρρος να διακηρύξει
«Δεν πρέπει ποτέ να φοβάσαι για το τι κάνεις, όταν αυτό είναι σωστό.»
Ως αντίδραση διοργανώθηκε από τους έγχρωμους με επί κεφαλής τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκκαι όσους λευκούς τους συμπαραστέκονταν ,μποϊκοτάζ των λεωφορείων που κράτησε 381 ημέρες ,παραλύοντας οικονομικά το μεταφορικό οργανισμό της πόλης. Κατά την διάρκεια του μποϊκοτάζ οι εργαζόμενοι πήγαιναν με τα πόδια πολλές φορές τεράστιες αποστάσεις ή χρησιμοποιούσαν ένα δίκτυο μετακινήσεων με δικά τους Ι.Χ.
Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ , ο μετέπειτα ηγέτης του κινήματος των δικαιωμάτων των εγχρώμων ,που ήταν εκείνη την εποχή ένας νεαρός πάστορας της ενορίας και ενεργό μέλος, είδε το σπίτι του να καταστρέφεται από βόμβα που έριξαν οι μονίμως ατιμώρητοι <άγνωστοι>. Άλλοι <άγνωστοι >τον δολοφόνησαν το 1968.
Η Rosa Louise McCauley Parks αναδείχτηκε σε «Μητέρα του σύγχρονου κινήματος πολιτικών δικαιωμάτων»,εξ’αιτίας του θάρρους της να αδιαφορήσει για τις διώξεις ,της αδάμαστης αγωνιστικότητάς της να αναζητήσει το δίκαιο όχι μόνο το δικό της αλλά ολόκληρης της έγχρωμης κοινότητας.
«Θα ήθελα να με θυμούνται σαν έναν άνθρωπο που ήθελε να είναι ελεύθερος… Έτσι και οι άλλοι άνθρωποι θα ήταν επίσης ελεύθεροι.»
Οι πιέσεις του κινήματος εντάθηκαν και οι μαζικές αντιδράσεις οδήγησαν στις 13 Νοεμβρίου 1956, το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ να αποφασίσει ότι ο νόμος περί διαχωρισμού των ανθρώπων στα λεωφορεία ήταν αντισυνταγματικός ,όπως και κάθε νόμος περί φυλετικών διακρίσεων.
Την αμέσως επόμενη ημέρα, η Ρόζα επιβιβάστηκε σ’ ένα λεωφορείο μαζί με το Μ. Λ. Κινγκ και το δικηγόρο της και κάθισε στην πρώτη θέση, δίπλα στον οδηγό ,χωρίς να μπορεί κανείς να την διώξει.
«Για να φέρεις την αλλαγή, δεν πρέπει να φοβάσαι να κάνεις το πρώτο βήμα. Θα αποτύχουμε όταν αποτύχουμε να προσπαθήσουμε.»
Ο νόμος άλλαξε ,η συμπεριφορά της πλειοψηφίας όχι. Αντιμετωπίζοντας συνεχιζόμενη παρενόχληση και απειλές , η Pόζα με τον σύζυγό της μετακόμισαν στο Ντιτρόιτ.
Στην αυτοβιογραφία της μετά από χρόνια ,έγραψε:
«Οι άνθρωποι λένε ότι δεν έδωσα τη θέση μου επειδή ήμουν κουρασμένη ,αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. Δεν ήμουν κουρασμένη σωματικά… Όχι, είχα απλά κουραστεί να υποχωρώ. Ήταν ότι ήμουν ένας άνθρωπος με αξιοπρέπεια και αυτοσεβασμό, και δεν θα έπρεπε να κοιτάζω χαμηλότερα από οποιονδήποτε άλλον απλά επειδή ήμουν μαύρη. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι έγραφα ιστορία. Απλά είχα βαρεθεί να υποχωρώ».
Της απονεμήθηκε το Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας. Επίσης τιμήθηκε με το Χρυσό Μετάλλιο του Κογκρέσου, για τον αγώνα της κατά του ρατσισμού
Όταν πέθανε στην ηλικία των 92 στις 24 Οκτωβρίου 2005, έγινε η πρώτη γυναίκα της οποίας η σορός εκτέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα στη Ροτόντα του Καπιτωλίου.
Μερικά λόγια της μεταφέρουν ένα μήνυμα για όλους μας:
«Αυτό που έχει πραγματικά σημασία δεν είναι αν έχουμε προβλήματα, αλλά πώς αντιδρούμε σε αυτά. Πρέπει να προχωράμε προκειμένου να ξεπεράσουμε οτιδήποτε κι αν αντιμετωπίζουμε.»
Φιλαρέτη Καλομενίδου
Εκπαιδευτικός
Δείτε επίσης:
