Πολλά τα λάθη!
Η νέα τηλεοπτική σεζόν ξεκίνησε δυναμικά με πολυαναμενόμενες πρεμιέρες, όμως το κλίμα που έδωσαν οι πρώτες σκηνές τόσο στο «Grand Hotel» του ΑΝΤ1 όσο και στο «Σπίτι Δίπλα στο Ποτάμι» του ALPHA προκαλεί ερωτήματα. Και τα δύο έργα ξεκίνησαν με θάνατο και κηδεία, βυθίζοντας τους θεατές από το πρώτο λεπτό σε ένα περιβάλλον θλίψης, πένθους και δακρύων.
Η επιλογή αυτή, ειδικά σε μια εποχή που η κοινωνία αναζητά ανάσα και ελπίδα μέσα από την ψυχαγωγία, μοιάζει περισσότερο με βαρύ φορτίο παρά με ουσιαστική καλλιτεχνική πρόταση. Ο κόσμος έχει ανάγκη από ιστορίες που θα τον ταξιδέψουν, θα τον εμπνεύσουν ή έστω θα τον κάνουν να ξεφύγει από την καθημερινή πίεση. Αντίθετα, η υπερβολική εμμονή σε σκηνές πόνου και απώλειας εντείνει το αίσθημα καταπίεσης και μελαγχολίας.
Το «Σπίτι Δίπλα στο Ποτάμι» χωρίς υπότιτλους – Ένα σοβαρό ατόπημα
Ιδιαίτερη συζήτηση έχει προκαλέσει η πρεμιέρα του «Σπιτιού Δίπλα στο Ποτάμι» στον ALPHA. Η παραγωγή έκανε την πρώτη της εμφάνιση χωρίς υπότιτλους, κάτι που δεν πέρασε απαρατήρητο. Η έλλειψη αυτή δεν αφορά μόνο τους ανθρώπους με προβλήματα ακοής – που αποκλείονται αυτομάτως από την παρακολούθηση – αλλά και όλους όσοι βρίσκονται σε δημόσιους χώρους όπου δεν επιτρέπεται να ακούγεται ήχος.
Στην εποχή της ψηφιακής τηλεόρασης και των streaming υπηρεσιών, όπου η προσβασιμότητα αποτελεί βασική προτεραιότητα, το να αγνοείται μια τόσο σημαντική παράμετρος δείχνει αμέλεια αλλά και έλλειψη σεβασμού προς το κοινό. Ένα σύγχρονο τηλεοπτικό κανάλι οφείλει να διασφαλίζει ότι κανένας θεατής δεν αποκλείεται από το περιεχόμενο.
Παντού θλίψη και κλάμα – Έλεος!
Δεν είναι μόνο το τεχνικό λάθος, αλλά και το καλλιτεχνικό μοτίβο που φέρνει αντίδραση. Και στις δύο πρεμιέρες, το πρώτο μήνυμα ήταν θάνατος, κηδεία, θρήνος. Ο τηλεθεατής αντί να ταξιδέψει σε έναν κόσμο μυστηρίου, έρωτα ή δράσης, βρέθηκε αμέσως μπροστά στη μαυρίλα της απώλειας.
Η κοινωνία μας ήδη βιώνει δυσκολίες, οικονομική πίεση και ψυχολογική κόπωση. Το τελευταίο που χρειάζεται είναι να του σερβίρεται η κατάθλιψη σε μορφή τηλεοπτικού προϊόντος από το πρώτο λεπτό. Οι δημιουργοί θα πρέπει να αναλογιστούν την ευθύνη τους απέναντι στο κοινό: η τηλεόραση δεν είναι μόνο τέχνη, είναι και παρέα, είναι καταφύγιο.
