Χιλιάδες χρόνια πατριαρχικών αντιλήψεων δημιούργησαν κοινωνίες όπου οι γυναίκες ,το μισό και κάτι του πληθυσμού, θεωρούνταν πολίτες δεύτερης κατηγορίας.
Με πρόφαση την “επιστημονική” θεωρία ότι ο εγκέφαλος τους είναι τάχα μικρότερος των ανδρών (κάτι μεταξύ ουρακοτάγκου και γορίλα), κατείχαν μία “συμπληρωματική” θέση, τόσο στην οικογένεια, όσο και στην κοινωνία. Τους αποδίδονταν πολύ συγκεκριμένοι ρόλοι με λίγες και αυστηρά καθορισμένες δυνατότητες, μεταμφιεσμένες σε “ελευθερίες”.
Αποκλεισμένες από το κοινωνικό γίγνεσθαι ,χωρίς δικαίωμα γνώμης ή συμμετοχής στην λήψη αποφάσεων ,χωρίς καν δικαίωμα αυτοδιαχείρισης του σώματος και της περιουσίας τους. Περιορίζονταν στο νοικοκυριό ,στην γέννηση και την ανατροφή των παιδιών τους.
Η βιομηχανική επανάσταση του 18-19ου αιώνα απαίτησε πολλά εργατικά χέρια .Οι διαθέσιμοι άνδρες ήταν λίγοι εξαιτίας των συνεχόμενων πολέμων. Η “λύση’ ήταν να δοθεί στις γυναίκες το “δικαίωμα” στην εργασία. Με αμοιβές, όμως, πολύ μικρότερες των συναδέλφων τους και εξαντλητικά ωράρια εργασίας 15-18 ωρών. Η αδικία αυτή έφερε αγανάκτηση. Η αγανάκτηση αντιδράσεις, οι αντιδράσεις σωματεία και ενώσεις και κάπως έτσι αναπτύχθηκε σταδιακά το φεμινιστικό κίνημα.
Οι φεμινίστριες ή “σουφραζέτες” όπως ονομάστηκαν κοροϊδευτικά, κυνηγήθηκαν ανηλεώς, λοιδορήθηκαν, συκοφαντήθηκαν, θεωρήθηκαν ανήθικες έως και “κοινές”, φυλακίστηκαν και διώχθηκαν παντοιοτρόπως. Πέρασαν δεκαετίες και πολλοί αγώνες ώσπου σιγά σιγά και με πολλές αναβολές και οπισθοχωρήσεις, έφτασε να γίνει αποδεκτό από τις κυβερνήσεις των διαφόρων κρατών, το αυτονόητο. Ίσα δικαιώματα και ίσες υποχρεώσεις χωρίς διάκριση φύλου.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα το δικαίωμα ψήφου
Η Γαλλία, επέτρεψε στις γυναίκες να ψηφίσουν το 1944 , η Ελλάδα το 1952 και η “προοδευτική” και “πολιτισμένη” Ελβετία το 1971!!! Η Νέα Ζηλανδία ήταν η πρώτη χώρα παγκοσμίως που έδωσε δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες από το 1893 ενώ η Σαουδική Αραβία είναι η τελευταία ,μόλις πριν μια δεκαετία ,το 2011!
Θα έλεγε κανείς, πως αφού οι νόμοι πλέον δεν κάνουν διάκριση φύλου ,το αρχικό αίτημα για ισότητα έχει επιτέλους εκπληρωθεί.(Στις Δυτικές κοινωνίες φυσικά ,γιατί αν το ψάξει κανείς λίγο περισσότερο θα διαπιστώσει πως υπάρχουν χώρες όπου η αξία μιας γυναίκας είναι μικρότερη από μιας …κατσίκας. Για ελευθερίες και δικαιώματα δεν γίνεται καν λόγος.) Πιο εύκολα ,όμως .αλλάζουν οι νόμοι ,παρά οι νοοτροπίες των ανθρώπων ,οι συνήθειες και οι εγκατεστημένες από χρόνια αναχρονιστικές αντιλήψεις. Παρ ‘ότι έχουν γίνει σημαντικά βήματα,είναι κοινό μυστικό ότι -ούτε σήμερα έχουν εξισωθεί οι αμοιβές ανδρών -γυναικών για την ίδια εργασία.
Οι γυναίκες δυσκολότερα προσλαμβάνονται από ότι οι άντρες. Διότι, η ευλογημένη κατά τα άλλα μητρότητα, δεν είναι επιθυμητή από τους επιχειρηματίες.
Λιγότερες γυναίκες από ότι άντρες βρίσκονται σε ανώτερες θέσεις τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα. Ακόμη λιγότερες κατέχουν καίριες θέσεις στην πολιτική ,ελάχιστες στις κυβερνήσεις ή σε θέσεις λήψεως αποφάσεων. Υπάρχουν ακόμα επαγγέλματα που θεωρούνται αποκλειστικά “γυναικεία” (π.χ οικιακή βοηθός) και άλλα που θεωρούνται “ανδρικά” (π.χ πιλότος) και στα οποία ελάχιστες γυναίκες έχουν καταφέρει μέχρι στιγμής να εισχωρήσουν, πληρώνοντας βαρύ προσωπικό κόστος.
Στην οικογένεια τα πράγματα δεν είναι πολύ καλύτερα. Η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων γυναικών, είναι επίσης επιφορτισμένη με την διαχείριση του σπιτιού, την ανατροφή των παιδιών, τις κοινωνικές υποχρεώσεις, τη φροντίδα ηλικιωμένων γονιών κτλ. Πράγμα που αναγκαστικά σημαίνει πως οι δικές της ανάγκες και επιθυμίες περνούν σε δεύτερη ,τρίτη ή τελευταία μοίρα.
Επιστροφή στο σήμερα
Ευτυχώς στις νεότερες γενιές ο “άντρας αφέντης” φαίνεται να αποτελεί παρελθόν. Όλο και περισσότεροι νέοι “βοηθούν” στα πρακτικά καθημερινά προβλήματα . Μόνο και μόνο όμως η λέξη “βοηθούν” σημαίνει πως δρουν συμπληρωματικά ,δεν αναλαμβάνουν ολόκληρη την ευθύνη. Απέχουμε ακόμη πολύ από να έχουμε και οι δύο σύζυγοι τις ίδιες έγνοιες ,τις ίδιες ευθύνες και την ίδια συμμετοχή στις οικογενειακές υποχρεώσεις.
Δεν είναι θέμα άγνοιας ή αδυναμίας. Όλοι οι άνθρωποι είναι ικανοί να μάθουν και να κάνουν σχεδόν τα πάντα. Τί εμποδίζει έναν άντρα να μάθει να απλώνει την μπουγάδα ή μία γυναίκα να επισκευάσει το αυτοκίνητο; Ο μοναδικός περιορισμός είναι η σωματική δύναμη, αν και αυτό ακόμη ,την εποχή της τεχνολογίας ,είναι αμφισβητήσιμο. Είναι, επομένως, θέμα θέλησης και αμοιβαίου σεβασμού. Είναι θέμα απόφασης να κάνουμε στην πράξη και όχι στα λόγια την ισότητα πραγματικότητα.
Αν ή όταν το καταφέρουμε θα έχουμε πιο ευτυχισμένες οικογένειες, πιο προοδευτικές κοινωνίες και πολύ περισσότερες ελπίδες για ένα αίσιο μέλλον.
Πηγή: Μία από εμάς
