Η παράδοση της προίκας και η αποτρόπαιη πραγματικότητα της φτώχειας
Η Σίρο Ντέβι είναι μία από τις πολλές μαίες της πολιτείας Μπιχάρ στην Ινδία, η οποία για δεκαετίες ξεγεννούσε γυναίκες γνωρίζοντας εξ αρχής ότι θα δολοφονούσε το μωρό, εάν ήταν κορίτσι
«Περισσότερα από 1.000 κοριτσάκια δολοφονούνται σε μία μόνο περιοχή στην Ινδία, από μόλις 35 μαίες». Αυτά ήταν τα στοιχεία έκθεσης που δημοσιεύτηκε το 1995 από ΜΚΟ και βασίστηκε σε σχετικές συνεντεύξεις και μαρτυρίες από μαίες. Η παιδοκτονία συνεχίστηκε και στη σύγχρονη εποχή στην Ινδία. Και η Σίρο Ντέβι είναι μία από τις πολλές μαίες της πολιτείας Μπιχάρ, η οποία για δεκαετίες ξεγεννούσε γυναίκες γνωρίζοντας εξ αρχής ότι θα δολοφονούσε το μωρό, εάν ήταν κορίτσι. Για 30 χρόνια, υπό την πίεση των γονέων των νεογέννητων, τα σκότωνε δίνοντάς τους χημικά ή πνίγοντάς τα.
Ο λόγος; Το έθιμο της γαμήλιας προίκας, το οποίο ξετυλίγεται, μέσα από συγκλονιστικές μαρτυρίες στο ρεπορτάζ του BBC και του δημοσιογράφου Αμίταμπχ Παρασάρ (Amitabh Parashar). Μέσα από μερικές λέξεις, ερχόμαστε αντιμέτωποι με τη σκληρή παράδοση και την αποτρόπαιη πραγματικότητα της φτώχειας και της κάστας στην Ινδία. «Οι μαίες από τις οποίες πήρα συνέντευξη άνηκαν στις κατώτερες κάστες στην ιεραρχία των καστών της Ινδίας», έγραψε ο δημοσιογράφος στο ρεπορτάζ του. «Η μαιευτική ήταν ένα επάγγελμα που τους πέρασαν οι μητέρες και οι γιαγιάδες. Ζούσαν σε έναν κόσμο όπου η άρνηση εντολών ισχυρών οικογενειών της ανώτερης κάστας ήταν αδιανόητη», συνέχισε, περιγράφοντας το έθιμο της Ινδίας να δίνει προίκα.
Το συγκεκριμένο έθιμο τέθηκε εκτός νόμου το 1961, ωστόσο συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Η προίκα μπορεί να είναι τα πάντα: Από μετρητά μέχρι σκεύη. Ωστόσο, έχει ως απαραίτητη προϋπόθεση τον γάμο. Γι΄αυτό και η γέννηση μιας κόρης θεωρείται οικονομική επιβάρυνση. «Ένα αγόρι είναι πάνω από το έδαφος – ψηλότερα. Μια κόρη είναι κάτω από το έδαφος – χαμηλότερα. Ένας γιος είτε ταΐζει ή φροντίζει τους γονείς του είτε όχι, όλοι τον θέλουν», είχε δηλώσει η Σίρο Ντέβι στον δημοσιογράφο – η μοναδική μαία η οποία του μίλησε για τη δική της εμπειρία και είναι ακόμα ζωντανή.
Η μαρτυρία της μαίας Χακίγια Ντέβι (Hakiya Devi)
Η Χακίγια Ντέμι ήταν η μεγαλύτερη από τις μαίες από τις οποίες πήρε συνέντευξη ο Παρασάρ. Η ίδια, είχε σκοτώσει 12 ή 13 μωρά. Τότε, είχε εκμυστηρευτεί πως η άρνηση εντολών από τις οικογένειες ήταν αδύνατη. Για την ακρίβεια, δεν αποτελούσε σχεδόν ποτέ επιλογή για μια μαία.
«Η οικογένεια κλείδωνε το δωμάτιο και στεκόταν πίσω μας με ξύλα», τόνισε. «Έλεγαν: ‘Έχουμε ήδη τέσσερις-πέντε κόρες. Αυτό θα εξαφανίσει την περιουσία μας. Μόλις δώσουμε προίκα για τα κορίτσια μας, θα πεθάνουμε από την πείνα. Τώρα, γεννήθηκε άλλο ένα κορίτσι. Σκοτώστε την». «Σε ποιον θα μπορούσαμε να διαμαρτυρηθούμε; Ήμασταν φοβισμένοι. Αν πηγαίναμε στην αστυνομία, θα είχαμε προβλήματα. Αν μιλούσαμε, οι άνθρωποι θα μας απειλούσαν», αποκάλυψε.
Όταν οι μαίες ξεκίνησαν να αντιστέκονται
Η μικρή αλλαγή και η αντίσταση των μαιών στις παιδοκτονίες, ξεκίνησε τη δεκαετία του 1990, συγκεκριμένα το 1996, όπως περιέγραψε ο δημοσιογράφος. Οι μαίες που κάποτε εκτελούσαν παιδιά, είχαν αρχίσει να αντιστέκονται.
Η Ανίλα Κουμάρι, μια κοινωνική λειτουργός που υποστήριζε τις γυναίκες στα χωριά γύρω από το Κατιχάρ στην Ινδία και ήταν αφοσιωμένη στην αντιμετώπιση των βαθύτερων αιτιών αυτών των δολοφονιών, ήταν εκείνη που υποκίνησε την αλλαγή. Η προσέγγισή της ήταν απλή. Ρωτούσε τις μαίες εάν θα έκαναν το ίδιο πράγμα στη δική τους κόρη. Οι μαίες πήραν κάποια οικονομική βοήθεια μέσω κοινοτικών ομάδων και σταδιακά ο κύκλος της βίας διακόπηκε.
Η Σίρο Nτέβι, όταν μίλησε στον δημοσιογράφο το 2007, του εξήγησε: «Τώρα, όποιος μου ζητάει να σκοτώσω, του λέω: ‘Κοιτάξτε, δώστε μου το παιδί και θα το πάω στην Ανίλα”». Οι μαίες έσωσαν τουλάχιστον πέντε νεογέννητα κορίτσια από οικογένειες που ήθελαν να τα σκοτώσουν ή τα είχαν ήδη εγκαταλείψει. Ένα παιδί πέθανε, αλλά η Ανίλα κανόνισε να σταλούν τα άλλα τέσσερα στην πρωτεύουσα του Μπιχάρ, την Πάτνα, σε μια ΜΚΟ που οργάνωσε την υιοθεσία τους.
Πηγή:https://jenny.gr
