Τι ρόλο παίζουν οι γονείς;
Υψηλό κόστος ζωής, αβεβαιότητα και επισφάλεια στην αγορά εργασίας, χαμηλές απολαβές, σύνθετο οικογενειακό περιβάλλον και όχι μόνο.
Οι λόγοι που ένας νέος δεν μετακομίζει από την πατρική στέγη, ποικίλλουν: απο το υψηλό κόστος ζωής, την αβεβαιότητα και επισφάλεια στην αγορά εργασίας, τις χαμηλές απολαβές, μέχρι το σύνθετο οικογενειακό περιβάλλον και φυσικά όχι μόνο. Έρευνες έδειξαν πως μόνο το 16% των νέων ηλικίας 18 έως 24 ετών δήλωσαν ότι ήταν πλήρως οικονομικά ανεξάρτητοι, με το ποσοστό να έχει κοπεί στη μέση, καθώς το 1980, το 32% των συνομηλίκων τους ήταν αυτόνομο.
Την τελευταία δεκαετία, το ποσοστό των γονέων που δηλώνουν ότι υποστηρίζουν οικονομικά τουλάχιστον ένα από τα ενήλικα παιδιά τους έχει υπερδιπλασιαστεί, σε περίπου 65% το 2023 από περίπου 30% το 2013. Μερικοί γονείς ανέφεραν ότι ξοδεύουν ένα σημαντικό ποσό μηνιαίως, βοηθώντας τα ενήλικα παιδιά τους να ανταπεξέλθουν στους λογαριασμούς: από τα ψώνια του σούπερ μάρκετ έως το ενοίκιο.
Παρά το γεγονός ότι είναι καλύτερα μορφωμένοι και ακαδημαϊκά εξοπλισμένοι (με εξειδικεύσεις και μεταπτυχιακά) από τις παλαιότερες γενιές και βρίσκουν δουλειές πλήρους απασχόλησης, δεν είναι λίγοι οι Gen Zers που ακόμη και εάν βρίσκονται σε μακροχρόνια σχέση με έναν άνθρωπο, διστάζουν μέχρι και να συγκατοικήσουν, ασχέτως εάν εργάζονται και οι δύο.
Πρέπει να καταλάβουμε πως οι νέοι έχουν να αντιμετωπίσουν σημαντικά οικονομικά εμπόδια, (κάτι που όλες οι γενιές αρέσκονται συχνά να επικαλούνται ή να αναπαράγουν σαν «καραμέλα» διαχρονικά, που όμως για τη συγκεκριμένη «φουρνιά» ανθρώπων ισχύει στο 100%). Πρώτον, οι ανεπαίσθητες μισθολογικές αυξήσεις έχουν επισκιαστεί από την κατακόρυφη άνοδο του κόστους ζωής, με την επίμονη πληθωριστική λαίλαπα, να επιταχύνοντας την βίαιη συρρίκνωση του διαθέσιμου εισοδήματος, δυσχεραίνοντας κάθε πτυχή της ζωής και της καθημερινότητας.
Ακολούθως, το εντεινόμενο κόστος στέγασης είναι πρόσθετο, δαιδαλώδες… αγκάθι. Πλέον, πάνω από το 50% του μηνιαίου εισοδήματος «καταβροχθίζεται» από το ξέφρενο ράλι στις τιμές των ενοικίων, ακόμη και σε μικρά ή παλιά διαμερίσματα, πολλαπλασιάζοντας τα… βάρη ελέω των Airbnb, των βραχυχρόνιων μισθώσεων, του gentrification και της χρυσής βίζας. Οι μισθοί, εν τω μεταξύ, δεν συμβαδίζουν με τις πληθωριστικές πιέσεις, που ισοδυναμούν με ισχυρή πτώση της αγοραστικής δύναμης και συνεπάγονται με ταυτόχρονη αδυναμία κάλυψης θεμελιωδών αναγκών.
Μέσα σε αυτή την «τέλεια καταιγίδα», πολλοί επιλέγουν την ασφάλεια που προσφέρουν τα παιδικά τους δωμάτια. Το ποσοστό των ατόμων ηλικίας 25 έως 34 ετών που ζουν με τους γονείς τους έχει εκτιναχθεί κατά 87% τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Άλλα ορόσημα και σταθμοί για τη ζωή των ανθρώπων, όπως ο γάμος και η δημιουργία οικογένειας, συμβαίνουν αργότερα και σπανιότερα.
Κυρίως για την τρέχουσα νέα γενιά, ο φόβος αποτυχίας και η αναποφασιστικότητα είναι αποτρεπτικοί παράγοντες να εγκαταλείψουν την γονεϊκή… φωλιά, παρά την αμέριστη συναισθηματική υποστήριξη που προσφέρεται ώστε να προχωρήσουν τη ζωή τους. Η απόφαση της φυγής από την πατρική οικεία, επιδεινώνεται, δε, ειδικά και εάν υπάρχουν πρακτικοί λόγοι όπως η φροντίδα ηλικιωμένων γονέων ή άλλων μελών της οικογένειας που χρειάζονται βοήθεια, συνδυαστικά με την πάγια πια δυσκολία εύρεσης κατάλληλης και προσιτής κατοικίας.
Επιπροσθέτως, δεν πρέπει να ξεχνάμε το γεγονός πως η τεχνολογία και τα social media έχουν αλλάξει τον τρόπο που ζούμε και εργαζόμαστε. Με την ραγδαία τάση της μεταπανδημικής πια ενσωμάτωσης της τηλεργασίας και την έκρηξη των ψηφιακών νομάδων, πολλοί νέοι επιλέγουν να μείνουν στο πατρικό τους σπίτι για να εξοικονομήσουν χρήματα, καθώς μπορούν να δουλέψουν από οπουδήποτε. Η τεχνολογία μπορεί, τέλος, να μειώσει την αίσθηση της απομόνωσης αλλά να ενισχύει την αντικοινωνικότητα, διότι καθιστά λιγότερο επείγον το να βρει κάποιος το δικό του σπίτι.
πηγή:https://www.insider.gr
