Ένα βιβλίο που πρέπει να διαβάσουμε.
«Έχω έρθει πλέον πρόσωπο με πρόσωπο με τον θάνατο, αλλά δεν έχω γυρίσει την πλάτη στη ζωή».
Το βιβλίο Ευγνωμοσύνη του σπουδαίου ψυχιάτρου και συγγραφέα, Όλιβερ Σακς, αποτελείται από τέσσερα συγκλονιστικά δοκίμια, γραμμένα το τελευταίο διάστημα της ζωής του. Έχοντας διαγνωστεί με ανίατη ασθένεια και γνωρίζοντας πως του απομένουν ελάχιστοι μήνες ζωής, ο Σακς, καταθέτει τις σκέψεις και τις εμπειρίες του απ’ όσα έχει αποκομίσει ως ψυχίατρος και ως άνθρωπος τα χρόνια που έχει ζήσει και δουλέψει. Πρόκειται για τέσσερα κείμενα που προκαλούν τεράστια συγκίνηση, καθώς εξυμνούν τη ζωή, μιλούν για τη μοναδικότητα του ατόμου, προσεγγίζουν το ζήτημα της ολοκλήρωσής της και τελικά συμφιλιώνουν με τον θάνατο.
…Ο πατέρας μου, που πέθανε 94 ετών, έλεγε συχνά ότι τα ογδόντα ήταν μία από τις ωραιότερες δεκαετίες της ζωής του. Ένιωθε, όπως αρχίζω κι εγώ να νιώθω, μια διεύρυνση και όχι συρρίκνωση του μυαλού και της οπτικής γωνίας από την οποία βλέπει κανείς τα πράγματα, καθώς έχει πλέον μεγάλη εμπειρία ζωής, όχι μόνο της δικής του, αλλά και των άλλων· έχει ζήσει θριάμβους και τραγωδίες, επιτυχίες και αποτυχίες, επαναστάσεις και πολέμους, μεγάλα επιτεύγματα και βαθιές αμφιταλαντεύσεις· έχει δει να αναδύονται σπουδαίες θεωρίες, για να ανατραπούν στη συνέχεια από ανυποχώρητα δεδομένα· έχει μεγαλύτερη επίγνωση της παροδικότητας των πραγμάτων και ίσως και της ομορφιάς… (απόσπασμα από το δοκίμιο: ΥΔΡΑΡΓΥΡΟΣ)
…Πρέπει πλέον να επιλέξω πώς θα ζήσω τους μήνες που μου απομένουν. Πρέπει να ζήσω όσο πιο έντονα μπορώ…
…Τις τελευταίες μέρες, μπόρεσα να ατενίσω τη ζωή μου από ψηλά, σαν τοπίο, και με μια ολοένα βαθύτερη αίσθηση της σύνδεσης μεταξύ όλων των μερών της. Αυτό δεν σημαίνει ότι έχω τελειώσει με τη ζωή. Τουναντίον, νιώθω έντονα ζωντανός και στον χρόνο που μου απομένει θέλω και ελπίζω να βαθύνω τις φιλίες μου, να αποχαιρετίσω εκείνους που αγαπώ, να γράψω περισσότερο, να ταξιδέψω αν έχω τη δύναμη, να φτάσω σε νέα επίπεδα κατανόησης και διαίσθησης…
…Πάνω απ’ όλα υπήρξα ένα συνειδητό ον, ένα σκεπτόμενο ον, σε τούτο τον όμορφο πλανήτη, κι αυτό από μόνο του αποτελεί τεράστιο προνόμιο και σπουδαία περιπέτεια…
(αποσπάσματα από το δοκίμιο: Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΖΩΗ)
… Από τον Φεβρουάριο που έγραψα ότι έχω μεταστατικό καρκίνο, έχω βρει παρηγοριά στα εκατοντάδες γράμματα που έλαβα, στις εκδηλώσεις αγάπης και εκτίμησης και στην αίσθηση πως ό, τι κι αν συνέβη, έζησα μια μάλλον καλή και χρήσιμη ζωή… (απόσπασμα από το δοκίμιο: Ο ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΠΙΝΑΚΑΣ)
…Βρήκα δουλειά με νόημα στη Νέα Υόρκη, σε ένα νοσοκομείο του Μπρόνξ για χρόνιες παθήσεις (το Mount Carmel, για το οποίο έγραψα στο βιβλίο μου Ξυπνήματα). Έβρισκα συναρπαστικούς τους ασθενείς μου εκεί και νοιαζόμουν πολύ γι’ αυτούς, τόσο που ένιωθα πως αποστολή μου ήταν να αφηγηθώ τις ιστορίες τους – ιστορίες για άγνωστες σχεδόν καταστάσεις, που δεν μπορούσε να φανταστεί το ευρύ κοινό, ούτε καν πολλοί συνάδερφοί μου. Είχα ανακαλύψει την κλίση μου και την ακολουθούσα με πείσμα, αποφασιστικότητα και ελάχιστη ενθάρρυνση από τους συναδέλφους μου. Σχεδόν χωρίς να το συνειδητοποιήσω, έγιναν αφηγητής ιστοριών σε μια εποχή που οι ιατρικές ιστορίες είχαν εν πολλοίς εξαφανιστεί ως είδος… (απόσπασμα από το δοκίμιο: ΣΑΒΒΑΤΟ)
πηγή:https://www.politeianet.gr
