«Μάταιόν εστί παρά θεών αιτείσθαι ά τις εαυτώ χορηγήσαι ικανός εστί.»
Είναι μάταιο να ζητάς από τους Θεούς ,πράγματα που ο ίδιος δεν μπορείς να προσφέρεις στον εαυτό σου.
-Επίκουρος
Ο καθένας πρέπει να φροντίζει να αποκτήσει εκείνες τις ικανότητες που να του εξασφαλίζουν μια ευχάριστη και αξιοπρεπή ζωή ,όπως την αντιλαμβάνεται και όπως θα την ήθελε, σύμφωνα με τις επιδιώξεις και τα όνειρά του.
Δεν είναι σωστό ,ούτε αποτελεσματικό να περιμένεις από άλλους να σου λύνουν τα προβλήματά σου ή να φροντίζουν για σένα , αν εσύ ο ίδιος δεν φροντίζεις για τον εαυτό σου.
Δεν δικαιούσαι να ζητάς από τους άλλους οτιδήποτε ,αν εσύ ο ίδιος δεν έχεις εξαντλήσει κάθε θεμιτό δυνατό τρόπο ,μέσο και μέθοδο να πετύχεις ότι επιδιώκεις. Αν δεν έχεις αγωνιστεί , κουραστεί ,απογοητευτεί ή απελπιστεί από την προσπάθεια να κερδίσεις ότι επιζητάς.
Πολύ δε περισσότερο, δεν μπορείς να επαφίεσαι στην τύχη ,την μοίρα ,το πεπρωμένο ή και τους Θεούς για να σε συνδράμουν , λες και είναι υποχρεωμένοι να βοηθούν όσους τους επικαλούνται ,όταν οι ίδιοι παραμένουν αδρανείς και άπραγοι.
Κανείς ,ούτε καν οι Θεοί ,δεν αγαπούν τους νωθρούς ,τους ανάξιους και τους τεμπέληδες. Στο ίδιο πνεύμα είναι και η έκφραση «συν Αθηνά και χείρα κίνει» που άλλοι αποδίδουν στον Όμηρο, ενώ άλλοι στον Ευριπίδη. Δηλαδή, δε φτάνει να ζητάς βοήθεια από την θεά Αθηνά . Οφείλεις ,εσύ πρώτος ,να καταβάλεις τις απαιτούμενες προσπάθειες.
Η ίδια έκφραση εμφανίζεται σε έναν μύθο του Αισώπου : Κάποιος πλούσιος Αθηναίος ναυάγησε κάποτε και αντί να αρχίσει να κολυμπά προσπαθώντας να σωθεί ,άρχισε να προσεύχεται στην θεά Αθηνά να τον σώσει κάνοντας ένα θαύμα. Κάποιος άλλος ναυαγός του είπε: Καλή η προσευχή στην Αθηνά αλλά μέχρι να έλθει βοήθεια κούνα και συ τα χέρια
σου. Κολύμπησε.
Σε ένα άλλο μύθο του Αισώπου ένας βοηλάτης με μια άστοχη κίνηση, έριξε το κάρο που οδηγούσε μέσα σε ένα βαθύ χαντάκι. «Άργος ίστατο τω Ηρακλεϊ προσευχόμενος»: Καθόταν και το κοίταζε χωρίς να κάνει τίποτα, παρά μόνο προσεύχονταν στον Ηρακλή ,τον πανίσχυρο ημίθεο ,να τον βοηθήσει. Ο δε θεός επιστάς είπε: “των τρόχων άπτου, καὶ τοὺς βόας νύττε, και τότε τω θεω εύχου, όταν καυτός τι ποιής· μη μέντοιγε μάτην εύχου» : Ο θεός παρουσιάστηκε και είπε, πιάσε τους τροχούς και τα βόδια τσίγκλησε να προχωρήσουν και μετά να προσευχηθείς στο θεό, όταν κι εσύ ο ίδιος κάνεις κάτι, διαφορετικά προσεύχεσαι μάταια.
Φιλαρέτη Καλομενίδου, Χημικός εκπαιδευτικός
Ο Επίκουρος
Ο Επίκουρος ήταν Αθηναίος πολίτης, γιος του Νεοκλή και της Χαιρεστράτης. Γεννήθηκε το 341 π.Χ στην Σάμο στην αποίκηση της οποίας συμμετείχε ως αποικιστής και ο πατέρας του. Στην Αθήνα επέστρεψε σε ηλικία 18 ετών για να υπηρετήσει την στρατιωτική και πολιτική του θητεία .Το 307 π.Χ. σε ηλικία 34 ετών και αγόρασε μια έκταση στην Αθήνα ανάμεσα στο Δίπυλον και την Ακαδημία , όπου ίδρυσε τη δική του φιλοσοφική σχολή , που ονόμασε < Κήπο του Επίκουρου>. Δίδαξε σε αυτήν για 35 χρόνια ,έχοντας ως μαθητές άνδρες και γυναίκες ,ελεύθερους και δούλους ,ακόμη και εταίρες. Όλοι συμμετείχαν ισάξια πράγμα πρωτοποριακό για τα ήθη της εποχής ,που ήθελαν τις γυναίκες κλεισμένες στο σπίτι και τους δούλους πολίτες δευτέρας κατηγορίας. Πέθανε το 270 π.Χ. στην Αθήνα , σε ηλικία 72 ετών.
Η φιλοσοφία του αναζητούσε τα αίτια της ανθρώπινης δυστυχίας ,ώστε να βρει τους τρόπους για μια αυτάρκη και ευχάριστη ζωή χωρίς φόβο και πόνο. Τα επιγράμματά του είναι διάσημα επειδή είναι διαχρονικά ¨έχουν σήμερα την ίδια ισχύ που είχαν και πριν 2500 χρόνια.
