Όμορφη και μοναδική!
Η ηθοποιός και σεναριογράφος της σειράς «Είμαι η Τζο», που ανέβηκε στη δημοφιλή πλατφόρμα και είναι πρώτη στα ελληνικά trends, μιλάει για αλήθειες που δεν είναι ευχάριστες, αλλά έχει βρει έναν ευχάριστο τρόπο να τις δείχνει.
Είναι αρκετές οι προκάτ ταμπέλες για τις γυναίκες: τσούλες αν είναι σέξι, κακές μανάδες αν εργάζονται, τεμπέλες αν δεν εργάζονται, σκύλες αν είναι φιλόδοξες. Τώρα μια ελληνική σειρά έρχεται να βάλει στη θέση τους αυτές τις νόρμες. Το «Είμαι η Τζο», που ανέβηκε στο Netflix, έχει την υπογραφή της Άρτεμις Γρύμπλα και χαιρόμαστε που αυτή δεν είναι άλλη μία ιστορία για τον τέλειο έρωτα ή την τραυματική προδοσία. Τους ίδιους προβληματισμούς καταθέτει και η παράσταση που συν-σκηνοθετεί και συμπρωταγωνιστεί για δεύτερη χρονιά, η «Δάφνη», στο Θέατρο Ελέρ.
GALA: Πώς σκεφτήκατε ως ομάδα να κάνετε μια σειρά για μια γυναίκα που ψάχνει τον έρωτα αλλά τελικά βρίσκει τον εαυτό της;
AΡΤΕΜΙΣ ΓΡΥΜΠΛΑ: Η ιδέα ξεκίνησε από την Ιωάννα Ασημακοπούλου που πρωταγωνιστεί και στη συνέχεια την αναπτύξαμε μαζί με τον σκηνοθέτη Κωνσταντίνο Πιλάβιο και τον σεναριογράφο Παναγιώτη Χριστόπουλο. Πιστεύω όμως ότι ως γυναίκα που έχω έρθει κι εγώ αντιμέτωπη με το ποια είμαι και τι περιμένουν η οικογένεια και η κοινωνία από μένα δεν θα μπορούσα να γράψω για κάτι άλλο.
G.: Εχεις έρθει αντιμέτωπη με τον κόσμο της πατριαρχίας για τον οποίο μιλάει η σειρά;
AΡΤ.ΓΡ.: Την πατριαρχία τη βιώνουμε όλοι, και γυναίκες και άνδρες. Η πατριαρχία δεν υπαγορεύει μόνο το πώς θα είναι το ένα φύλο, αλλά πώς θα είναι και το άλλο. Το έχω βιώσει και στην προσωπική μου ζωή και στην επαγγελματική. Πρέπει να είμαι όμορφη, αδύνατη, ψηλή κι ας μην μπορώ να κάνω τίποτα γι’ αυτό, να δουλεύω πολύ για να είμαι πετυχημένη αλλά όχι και τόσο πολύ ώστε να μπορώ να κάνω οικογένεια, πρέπει να κάνω παιδιά και να μένω σπίτι να τα μεγαλώσω, αλλά να βγάζω και χρήματα ώστε να αναλαμβάνω τα έξοδα. Δεν ξέρω ποιον εξυπηρετεί αυτή η θεώρηση πλέον.
G.: Είπες «πλέον». Εξυπηρετούσε κάποιον στο παρελθόν πιστεύεις;
ΑΡΤ.ΓΡ.: Φυσικά. Υπήρχαν και υπάρχουν άνθρωποι και συστήματα που επωφελούνται από τις ρυθμίσεις της και έχουν και συμφέρον να τις διατηρήσουν. Πιστεύω ότι ένας από τους σκοπούς τους είναι ο έλεγχος πάνω στη γυναίκα και το σώμα της. Νομίζω ότι αναζητώντας τη ρίζα φτάνουμε στη βάση της πατριαρχικής κοινωνικής οργάνωσης που θέλει τη μητέρα μονογαμική ώστε να ξέρουμε ποιανού είναι το παιδί.
G.: Και γιατί λες ότι η πατριαρχία είναι αυστηρή και με τους άνδρες;
ΑΡΤ.ΓΡ.: Επειδή και γι’ αυτούς υπάρχει ένα πλαίσιο αυστηρών καταναγκασμών. Να είναι σκληροί, να βγάζουν χρήματα, να μην κλαίνε. Οταν λες σε έναν άνθρωπο ότι δεν επιτρέπεται να κλαίει, να είναι αδύναμος, να εκφράζει τα συναισθήματά του, τότε τον καταστρέφεις.
G.: Αισθάνθηκες την ανάγκη να τα πεις όλα αυτά μέσα από τη δουλειά σου;
ΑΡΤ.ΓΡ.: Συνέχεια νιώθω αυτή την ανάγκη. Δεν είναι μόνο η «Τζο», όλες μου οι δουλειές έχουν τέτοιες αποχρώσεις. Είναι ένα ζήτημα για το οποίο δεν μπορώ να σταματήσω να μιλάω. Αλλωστε το ζω συνέχεια γύρω μου. Στο θέατρο, για παράδειγμα, όταν σκηνοθετώ και κάνω τεχνική πρόβα για θέματα όπως ο φωτισμός και ο ήχος, πάντα με ρωτάνε αν θα έρθει και κάποιος άνδρας γιατί, ακόμα και σήμερα, το θεωρούν αδιανόητο να μπορεί μια γυναίκα να κατέχει το τεχνικό κομμάτι. Αν υπάρχει ένας άνδρας συντελεστής στο πρότζεκτ, θα ζητήσουν να μιλήσουν μαζί του.
G.: Θυμάσαι ποια ήταν η πρώτη φορά που συνειδητοποίησες αυτή την πραγματικότητα;
ΑΡΤ.ΓΡ.: Μεγάλωσα με μια φιλελεύθερη και δυναμική μαμά και έναν μπαμπά που την υποστήριζε. Οταν βγήκα στον έξω κόσμο κατάλαβα τι γίνεται. Στη δραματική σχολή υπήρχε διαφορετική αντιμετώπιση ανάλογα με το φύλο από μέρους των καθηγητών που ήταν μεγαλύτεροι σε ηλικία. Ηταν πολύ πιο σκληροί και απαιτητικοί με τις μαθήτριες και πιο επιεικείς με τα αγόρια. Αυτό βέβαια ίσως έχει να κάνει με τον πολύ μικρότερο αριθμό ανδρών ηθοποιών σε σχέση με εμάς που είμαστε πολλές, με αποτέλεσμα εκείνοι να θεωρούνται πολύτιμοι.
G.: Με ποιον τρόπο προσεγγίζεις τη θεματική σου στη «Δάφνη», την παράστασή σου;
ΑΡΤ.ΓΡ.: Πρόκειται για μια διαφορετική όψη του ίδιου νομίσματος. Είναι ένα έργο της Βρετανής Ραφαέλα Μάρκους για μια σύγχρονη γυναίκα που δεν έχει την αποδοχή των γύρω της ως προς τη σεξουαλικότητά της. Είναι μπάι, αυτό όμως το κρύβει, με συνέπειες που δεν θα σου αποκαλύψω πριν το δεις. Παράλληλα με το θέατρο, έχω διασκευάσει και σκηνοθετώ μια παιδική παράσταση, την «Ψαρόσουπα», κάνω πρόβες για ένα έργο που θα ανέβει στην Πάτρα και μόλις τελείωσα τα γυρίσματα για το «Αρχελάου 5», το σίριαλ της ΕΡΤ όπου συνεργάστηκα και στο σενάριο.
G.: Μπορείς να ζήσεις από τη δουλειά σου;
ΑΡΤ.ΓΡ.: Πολύ σωστή ερώτηση. Είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα για τους καλλιτέχνες στην Ελλάδα. Για να κερδίσουν τα χρήματα που αρκούν για τον μήνα πρέπει να τρέχουν πέντε πρότζεκτ συγχρόνως. Και πάλι δεν είναι βέβαιο ότι θα τα πληρωθούν όλα και στην ώρα τους. Αυτό, λογικά, θα έχει και επίπτωση στην ποιότητα της δουλειάς.
G.: Αν θελήσεις να κάνεις παιδιά, υπάρχει κάποιος να σε καλύψει;
ΑΡΤ.ΓΡ.: Οχι, ως ηθοποιός είμαι ελεύθερη επαγγελματίας. Φαντάζομαι ότι ισχύουν τα επιδόματα που υπάρχουν για τους ελεύθερους επαγγελματίες. Ακόμα και για τις συναδέλφους που απασχολούνται με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, δεν προβλέπεται τίποτα. Μόνο τα επιδόματα που δίνονται για τη γέννηση του παιδιού και καμία άλλη κρατική βοήθεια. Επίσης, δεν υπάρχει καμία άλλη βοήθεια για τις εργαζόμενες μητέρες. Αν μείνω έγκυος, δεν ξέρω, θα κλάψω και μετά θα πρέπει να ζητήσω βοήθεια από τους γονείς μου, φαντάζομαι!
G.: Γιατί έγινες ηθοποιός;
ΑΡΤ.ΓΡ.: Επειδή ήθελα να φτιάχνω και να λέω ιστορίες.
G.: Πώς ξεκίνησες;
ΑΡΤ.ΓΡ.: Κανονικά. Ημουν σε έναν θεατρικό όμιλο στο σχολείο και κάθε Σάββατο πηγαίναμε στο θέατρο, ενώ στις γιορτές φτιάχναμε και παίζαμε παραστάσεις. Οταν τελείωσα έδωσα εξετάσεις στη δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης όπου πέρασα και παράλληλα σπούδαζα Διοίκηση Επιχειρήσεων στο πανεπιστήμιο. Υστερα ήθελα να κάνω μεταπτυχιακό στη Δραματουργία στην Αγγλία, οπότε έπρεπε να πάρω το πτυχίο μου από το πανεπιστήμιο γιατί η δραματική σχολή δεν αναγνωρίζεται. Εκεί έκανα και Creative Writing, που μ’ ενδιέφερε πολύ για να ασχοληθώ με το σενάριο.
G.: Γιατί γύρισες;
ΑΡΤ.ΓΡ.: Είναι πολύ σπουδαίο να κάνεις θέατρο στη μητρική σου γλώσσα, και αυτό δεν θα μπορούσα να το καταφέρω στην Αγγλία. Θα έπρεπε να μείνω πολλά χρόνια για να νιώσω τα αγγλικά ως μητρική μου γλώσσα. Αλλά στο Λονδίνο έχεις μεγαλύτερη αίσθηση καλλιτεχνικής ελευθερίας. Οταν πας να χτυπήσεις μια πόρτα ποτέ δεν θα απαξιώσουν αυτό που τους φέρνεις, ακόμα κι αν είναι η μεγαλύτερη πατάτα του κόσμου. Υπάρχουν τουλάχιστον μια ευγένεια και ένας σεβασμός στον άνθρωπο που μπαίνει στη διαδικασία να εκθέσει τον εαυτό του και να παρουσιάσει τις ιδέες του, ακόμα κι αν δεν τον χρηματοδοτήσουν.
G.: Στην Αθήνα υπάρχει τέτοια πόρτα;
ΑΡΤ.ΓΡ.: Ναι, υπάρχει, και των καναλιών και των θεατρικών παραγωγών. Να πεις την ιδέα σου μπορείς. Το αν θα γίνει, είναι άλλο κεφάλαιο.
G.: Για τη «Δάφνη» άνοιξαν οι πόρτες;
ΑΡΤ.ΓΡ.: Δεν ήταν εύκολο γιατί το θέμα αφορούσε και την μπάι ορατότητα, κάτι που ακούγεται περιθωριακό, αν και το έργο είχε βραβευτεί στην Αγγλία. Στην Αθήνα πήραμε μια μικρή χρηματοδότηση από το υπουργείο Πολιτισμού, για να ξεκινήσουμε όμως στη Θεσσαλονίκη – στο Θέατρο Αυλαία μας πίστεψαν και μας υποστήριξαν περισσότερο. Το ζήτημα είναι πόσο συντηρητικά σκέφτονται εκείνοι που παίρνουν τις αποφάσεις.
G.: Ποιες είναι οι αγαπημένες σου ιστορίες;
ΑΡΤ.ΓΡ.: Μου αρέσουν πολύ τα μουσεία. Είμαι το σπασικλάκι που θα διαβάσει όλες τις ταμπελίτσες στους αρχαιολογικούς χώρους. Τρελαίνομαι να φαντάζομαι τους αρχαίους να ζουν και να περπατάνε μέσα σε αυτούς, με συγκλονίζει σε σχέση με το πόσο μικρή είναι η ύπαρξή μας. Ταξιδεύω και επισκέπτομαι πολλά μουσεία, όμως και στην Αθήνα πηγαίνω συχνά. Το αγαπημένο μου είναι το Αρχαιολογικό. Το επισκέπτομαι συνήθως τις Κυριακές, ειδικά την πρώτη του μήνα που είναι δωρεάν. Είναι τόσο μεγάλο που μπορεί να πηγαίνεις και να ξαναπηγαίνεις και πάντα να βρίσκεις κάτι που δεν έχεις δει. Και το Κυκλαδικής Τέχνης αγαπώ, γιατί κάνει πολλές εκθέσεις, οπότε αξίζει να επιστρέφεις.
G.: Πώς επηρεάζουν, αλήθεια, τα social media τη δουλειά σου;
ΑΡΤ.ΓΡ.: Τα χρησιμοποιώ μόνο ως εργαλείο επικοινωνίας των έργων μου. Εκείνο που με στενοχωρεί πολύ είναι να πηγαίνω σε ένα κάστινγκ και να ακούω «αυτή δεν έχει δυνατό Instagram, θα πάρουμε την άλλη με τους πολλούς followers». Αυτή η λογική επικρατεί σε πολλούς παραγωγούς – και τηλεοπτικούς, αλλά κυρίως θεατρικούς. Νομίζουν ότι τα likes μεταφράζονται σε εισιτήρια.
Πηγή:https://www.protothema.gr
